მერი (ზურაბ ხასაია)
სი გურგინს გიდგჷნდჲ ეთიმ სერს მერი,
მერი, ეთიმ სერს სქან თოლიშ ორო -
გოთანთალერ ცაშ ვარვალ დო ფერი
მოწყინაფილ ორდ დამორჩილშორო.
სი შხვას მეჸუნდი - სინთე, ზისნახე
დო იტკვარტკვალუდ სანთელეფ, მერი,
მარა სანთელშე მეტო სქან სახე
რდჷ ენქირაფილ, პირკალიშფერჲ.
ოხვამეს ცაშა უჭოფუდ ფსუა,
მიძირ მურიცხეფ დო ვარდიშ პირეფჲ,
მარა შხვა ჸოფე ხვამა–წირუათ
ნდღულაფირ ცირეფჲ, შულადირ ცირეფჲ.
სი ელაფუჩანდ ღორონც დო ხატის!
იფრჩქილედ, მერჲ, იფრჩქილედ მა თის.
რდჷ დარხინება ონგარიშნერი,
ჩე ონწერალეფს მიშახედჲ, მერი.
სასაფლას განშე ისიმედ ნგარა.
გურ ინგარდ ალბეთ; გურს მითინ ვაჸუნდ,
რდჷ ომბოლუა, სიცოდილ ვარა
დღახუს ხომ ი დღა მუთუნით ვაგუდ.
გალე გუმულა, ტყვაც დო ვალუა,
გურიშჭუა დო გურიშხალუა.
ქიანა ინწყუდ, ქარ გილექინძუდ,
ჭვენდ, უზორთუანდ უგნუღალუო,
ტანს ნაბადია ქიგნიფქუნ მშვიდას,
შარა მეფჩ ფირქის, იდას დო იდას.
ჸოხ, ჸუდე სქანი! შურ ქიმიბღ თიშა,
სუსტებულცალო ქიმკვაპონ კიდას.
ათაშ ქანახანს ქელუორდ ჸუდეს.
ჩქიმ წოხლე ლანჯეფ გეჩანდეს წორო,
რუმე ფურცელეფ იშქიორუდეს
ეფურნელ ქირიშ ფსუალეფშორო.
გუორდ დო რინა ვამოკოდ მეტი.
შურ იშენ მეიღ, გურ იშენ გარზჷ,
მა ვამაჭარუნ თი ნარტულ ბედი
თირიშ თარჩიათ მეუღუდ ქარსჷ.
ქომწი: მუს ნარღენს თე ზღვაზღვილ ლანჯი?
ჩქიმ ბედის მუშენ გიორე ორო?
ჩქიმ ფირქეფქ მუშენ დიჭყეს გვარგვანჯი
ეფურნელ ქირიშ ფსუალეფშორო?
ვარა ცას მუშენ უძიცანდ ტყურათ?
ვარა თეზმა ტყა მუშ გურშენ ბჟვერი?
ვარა ,,მესაფლეს“ მუ გამათ ფთქუანდჲ?
ვარა მის ოკოდ ჩქიმ ,,მა დო სერი“?
გჷმანთხუდ ჭვეთეფჲ ცალო დო ცალო,
გურს გეჭვათაფა მიჸვილუნდ ირი...
დო ქჲმანგარინ მაფა ლირცალო,
ინგარჲ, ირკოჩიშ მეტებულჲ ლირი!