Рудоль Авсаховка
Без Илештән чыгып киткән чакта
Малай–шалай гына булганбыз.
Җәйге челләләрдә чиләнгәнбез,
Кышкы салкыннарда туңганбыз.
Тормыш дигәннәре безгә бер дә
Кочакларын җәеп тормаган —
Безнең өчен беркем чәчмәгән дә
Безнең өчен беркем урмаган.
Мәскәүдә дә безне, Уфада да,
Казанда да беркем көтмәгән.
Аркабыздан беркем какмаган да
Артыбыздан беркем этмәгән.
Гомер буе чаптык — атлансак та
Атландык без җитез атларга.
Егылсак та кара коелмадык,
Сер бирмәдек җиде ятларга.
Кешеләрдә безнең эшебез юк,
Үз эшебезне без эшлибез.
Тимәсәләр, без дә кагылмыйбыз,
Кагылсалар, җебеп төшмибез.
Эшләп булмаса да безгә тигән,
Безгә дигән эшнең барсын да,
Йөзебез ак безнең ил алдында,
Күңелләр пакъ Ходай каршында.
Тик тормышның тәмен белгәч кенә,
Чибәрләнгәч кенә кызлары,
Әйбәтләнгәч кенә дөньялары,
Сиздергәли гомер узганы.
Шулай да без матур яшәгәнбез,
Ә Илештә туып уңганбыз…
Без Илештән чыгып киткәндә үк
Шәп егетләр, ахры, булганбыз!
