ای همنشینان المدد

by سەیدی

«ای همنشینان المَدَد، ای دوستان المُستَغاث	باشد تُرا زخمی به‌ دل، دود به‌ جان، المُستَغاث»
ئەبرۆ کەمۆنی دابێنێش تیرێ وەنەی گۆش و دڵیم	«مژگان او کرده‌ به‌ دل زخم گران، المُستَغاث»
ئاڤوردەنم زۆمێو نیۆن، مێشەم دەروون کزێم گیۆن	«یاران کجا مرهم کُنم زخم نهان، المُستَغاث»
ئەز یارێوە جۆنەم هەنە، پێسۆنە پرشنگێ فەنە	«از خشم چون آتش زند سوزد جهان، المُستَغاث»
بێ دۆست خوێم ئەبداڵ بەرو، بێ زێدو مەنزڵ ماڵ بەرو	«روزی نمی‌پرسد خبر زین بی‌نشان، المُستَغاث»
شەیدا برۆ، ناو ژیر برۆ، ئەمرم قەرار پیر بەرو	«به پیر خود رحمی نکرد آن نوجوان، المُستَغاث»
ئاخ چی نەکێشو! پەی دڵیم، ها دڵ نەکۆتەن پەی گوڵیم	«آرام و طاقت با دلم گشته زیان، المُستَغاث»
تاکەی مروو پی زۆمەوە، ناڵونە ئەز ڕۆ تا شەوە	«برخاست از جان و تنم چون نی فُغان، المُستَغاث»
«ای سَرو قد سیم‌بر، بر حال صیدی کُن نظر	کز حسرت تیر قدت شُد چون کمان!، المُستغاث»