قصہ سیف الملوک/02
2. ب-نامے سرکار پیراں شاہ غازی ابتدائ
نامہ بنامے یگانہ ب-ہمدہو
(سرکار پیراں سر پیر شاہ غازی دے دربار دے
ناں تے، پستک دا ارمبھ بے-مثال ربّ دے ناں تے،
اس دی استتِ نال)
اول حمد سنا الٰہی جو مالک ہر ہر دا
اس دا نام چتارن والا ہر میدان نہ ہردا
کام تمام میسر ہندے نام اوہدا چتّ دھریاں
رحموں سکے ساوے کردا قہروں ساڑے ہریاں
قدرت تھیں جس باغ بنائے جگّ سنسار تمامی
رنگ برنگی بوٹے لائے کجھ خاصے کجھ عامی
ہکناں دے پھلّ مٹھے کیتے پتّ اوہناں دے کوڑے
ہکناں دے پھل کاری آون نفعے پھلاں دے تھوڑے
ایس اجائب باغے اندر آدم دا رکھ لایا
معرفت دا میوہ دے کے واہ پھلدار بنایا
رحمت دا جد پانی لگا تاں ہویا ایہہ ہریا
ہر ہر ڈالی نے پھلّ پایا سر دھرتی جد دھریا
واہوا خالق سرجنہارا ملکاں جنّ انساناں
اربہ عناصر تھیں جس کیتا گوناں گوں حیواناں
کناہ اوہدی نوں کوئی نہ پہتا عاقل بالغ داناں
در جس دے سر سجدے سٹے لوح قلم اسماناں
حکم اوہدے بن ککھّ نہ ہلدا واہ قدرت دا والی
جی-جون نگاہ اوہدی وچ ہر پتر ہر ڈالی
آپ مکانوں خالی اس تھیں کوئی مکان نہ خالی
ہر ویلے ہر چیز محمد رکھدا نت سمبھالی
جون ہزار اٹھاراں اس نے دنیاں وچ بنائی
صورتَ سیرت تے خاسئیت وکھو وکھری پائی
جدا جدا ہر جونے جوگے جگّ تے کیتے کھانے
انھے لوہلے ماڑے موٹے ہر نوں نت پچانے
جو جو رزق کسے دا کیتو سو لکھیا کدے نہ ٹالے
لکھ کروڑ تکے برآئیاں پھر بھی اویں پالے
آدم تھیں لے اس دم توڑی لکھ ہوئے مر مٹی
صورتَ جدا جدا سبھس دی علم اوہدے وچ مٹی
وکھو وکھرے لیکھ سبھس دے لکھ چھڈیوسُ ہک واری
جمن مرن نہ گھسن دندا سائت ادھی ساری
ہکو فرش زمیں دا سارا ہکو مینہہ تراوت
بوٹے رخ زمیں پر جتنے سبھناں وچ تفاوت
سے ناڑیں ہک پتر اندر جوڑ کئی وچ جوڑے
علم اوہدے وچ ککھّ نہ بھلا سبھ مالم بن لوڑے
صنعت دا کجھ انت نہ لبھدا نظر کرو جس جائی
دھنّ اوہ قادر سرجنہارا جس سبھ چیز بنائی
جے ہکّ مچھر دا پر بھجے توڑے سبھ جگّ لگے
ہرگز راس نہ ہندا مڑ کے جیوں کر آہا اگے
اتنا کم نہیں کر سکدے دانش مند سیانے
حکمت پاک حکیم سچے دی کون کوئی سبھ جانے
آپے دانا آپے بینا ہر کم کردا آپے
واحد-ہو-لاشریک الٰہی صفتاں نال سننجاپے
ربّ جبار قہار سنیندا خوف بھلا اس بابوں
ہے ستار غفار ہمیشاں رحم امید جنابوں
بادشاہاں تھیں بھیکھ منگاوے تخت بہاوے گھاہی
کجھ پرواہ نہیں گھر اس دے دائم بے پرواہی
صم-ب-کمم رہن فرشتے کس طاقت دم مارے
در اس دے پر آزز ہو کے ڈھہندے بزرگ سارے
ہر ڈھٹھے نوں ہتھی دندا بخشنہار خطائیاں
دتوسُ سخن زباناں اندر سخناں وچ صفایاں
ہر در توں درکارن ہندا جو اس در تھیں مڑیا
اسے دا اس شان ودھایا جو اس پاسے اڑیا
بادشاہاں دے شاہ اس اگے منہ ملدے وچ خاکاں
اؤگنہار کہایا اوتھے سچیاں سافاں پاکاں
مغروراں نوں پکڑ نہ کردا اسے وقت شتابی
مئزوراں نوں چکے ناہیں کر کے قہر خرابی
جے کر خفگی کرے اساں پر تکّ کے کماں بریاں
بخشش کر کے مہریں آوے پھیر اوہدے در تریاں
ماں پیو دی بے فرمانی جو بیٹا نت کردا
فرزندی دا پیار نہ رہندا کہن کویں ایہہ مردا
سجن بھین بھرا نہ ہوون راضی جس بھراؤں
گھر آئے دا کرن نہ آدر کمبن اوہدیاں واؤں
دوست یار کسے دا ہک دن آدر بھاء نہ ہووے
پھر اوہ مکھ دکھاندا ناہیں یاری تھیں ہتھ دھووے
نفر غلام کسے دا ہووے خدمت اندر ڈھلا
خاوند نوں کد چنگا لگدا جھڑکے کر کر گلہ
میر وزیر مصاحب شاہ دے حکموں باہر ہوون
شاہ کھدیڑے غصہ کر کے ہور بھی نوکر روون
واہوا صاحب بخشنہارا تکّ تکّ ایڈ گناہاں
عزت رزق نہ کھسے ساڈا دندا پھیر پناہاں
دوئے جہان اسماناں زمیاں جو وافر بے اوڑے
وچ سمندر علم اوہدے دے ہک قطرے تھیں تھوڑے
خانے پاء بہائیؤسُ چونکی ڈاہ زمیں دا پلہ
سجن دشمن چنگے مندے دیندا نہ تھرتھلا
جے اوہ قہر کماون لگدا کون کوئی جو چھٹدا
رحمت اس دی جگ وسائے ہر ہکّ نئمت لٹدا
بندگی دی پرواہ نہ اس نوں گھاٹا نہیں گناہوں
زہد عبادت تانہی ہندے جاں گھلے درگاہوں
سدا سلامت راج اسے دا اس در سبھ سلامی
آدم جنّ ملائک ہر شے جیا جون تمامی
مان کریندیاں مان تروڑے مسکیناں دا ساتھی
کوہ قافاں وچ روزی دیندا سیمرغاں نوں ہاتھی
لطفَ کریندا کرم کنندا ہر دے کام سنوارے
سبھ خلقت دا راکھا اوہو بھیت پچھانے سارے
سبھ وڈیائی اس نوں لایق بے پرواہ ہمیشہ
ہکناں تاج سعادت دیندا ہکناں بد اندیشہ
عیب میرے پر پلہ دیندا ہنر کریندا ظاہر
جدوں کرم دا واڑا کردا کوئی نہ رہندا باہر
ہر آزز پر رحمت کردا کرے قبول دوائیں
بن منگے لکھ دان دوائے محرم دل دا سائیں
ہر کوئی محتاج اسے دا منگنہارا در دا
ہرگز کیتی اس دی اتے انگل کوئی نہ دھردا
دائم نیکوکاری کردا نیکی اس نوں بھاوے
بدیاں بھی پھر بخش گزردا جاں رحمت پر آوے
سورج تارے اٹھ قطارے مشرک مغرب جاندے
خاک زمیں دی ثابت رکھدا پانی دے دھریاں تے
دھرتی بوند ڈلاندی آہی ادھر ادھر ہو کے
حکمت نال لگائیوسُ محکم کوہ قافاں دے کوکے
قطرے ہکّ منی دے تائیں کی کجھ جوبن دیندا
پانی اتے صورتَ لکھے حکمت عجب کریندا
اس صورتَ وچ سیرت پاوے اہل بصیرت تکدے
انھے لوک ستمگر بھاری قدر پچھان نہ سکدے
وٹے دے وچ لعل ٹکاندا جانن قیمت پاندے
ساوی شاخوں ویکھ نکالے گل پھل رنگ رنگاں دے
سپاں اندر موتی کردا رکھ کے قطرہ پانی
شکماں وچوں باہر آنے صورتَ بیبی رانی
اگا پچھا اس نوں مالم نہ چھپیا حق ذرہ
دانا بینا کشف کلوبی ہیی قیوم مکررا
کناں باجھوں سننے والا تکدا ہے بن نیناں
باجھ زبان کلام کریندا نہ اس بھائی بھیناں
غالب امر مبارک اس دے نہ ہویاں نوں کیتا
ہویاں نوں نابود کریسی آپ ہمیشہ جیتا
خاک ہویاں نوں دوجی واری مڑ کے زندہ کرسی
وچ میدان قیامت والے ہر کوئی لیکھا بھر سی
سبھ جہان کوکیندا ایہو ہے تحقیق الٰہی
لیکن کنھا مبارک اس دی کسے نہ لدھی آہی
صفت اوہدی نوں فہم نہ پہتا زاتے وہم نہ پانڈھے
اس ڈھابے کئی بیڑے ڈبے تختہ ہویا نہ بانڈھے
اس میدان نہ چلے گھوڑا شینہ حیرت دا گجے
خاص پہلے لا-اہشی کہہ کے اس دوڑوں سن رجے
ہر جائے نہیں چلدی بھائی جبھے دی چترائی
کنّ ڈورے جبھّ گونگی ہندی جاں ایہی جاگاہ آئی
اس مجلس دا محرم ہو کے پھیر نہ مڑدا کوئی
جو ایہہ مست پیالہ پیندا ہوش کھڑھاندا سوئی
اس خونی دریاؤں ڈردے عقل فکر دے سائیں
کس دی بیڑی باہر آئی پہنچ اجیہی جائیں
جیکر تینوں طلب محمد اس رستے ٹر اڑیا
مڑ آؤن دی رکھ نہیں ایتھوں کوئی نہ پھر مڑیا
نال ریاضت کریں صفائی سان فکر دی گھسّ توں
متّ خوشبو عشقَ دی کرسی طالب عہد الستوں
پیر طلب دے کھڑسن اوتھے اڈیں جس دے بالوں
اگوں پکڑ یقین لنگھاسی پڑدے پاڑ خیالوں
ایہہ دریا مہانے باجھوں لنگھن مول نہ ہوندا
رڑھ مردا یا ڈبدا جہڑا آپ ہکلا پاؤندا
جنہاں ملاہ منایا ناہیں بیڑے چڑھے نہ اس دے
راہوں پرط پئے وچ باراں مفت نکرمے مسدے
رستہ چھوڑ نبی دا ٹریاں کوئی نہ منزل پگدا
جے لکھ محنت ایویں کریئے کلر قول نہ اگدا
رستے صاف نبی دے پچھے ہور نہ جانو کوئی
اوہو کرے شفاعت ساڈی تاہیں ملسی ڈھوئی