قصہ سیف الملوک/25
25. جواب دادنِ شاہزادہ پدرِ خود را
(شہزادے دا اپنے پیو نوں جواب)
کیوں توں تہمت دیویں بابل جان نادان ایانا
جے کوئی لیکھ اضل دے میٹے مردی اس دی جاناں
پھیر شاہزادہ ہویا چپیتا خونی ہنجھو ٹریاں
اندر چھریاں کپن دل نوں مارے آہیں بریاں
مارو ساس کہے میں کچرک رکھاں ڈھک غبارے
دل کہندا میں کاہلا ہویا کڈھ ایہہ دھوآں دھارے
عاصم شاہ کہے سن بیٹا کی ہن خواہش تیری
فوجاں لشکر سبھ کجھ حاضر مایہ گھنی گھنیری
مال ملک ہور جو کجھ منگیں دیساں چیزاں سریاں
پر میں ہک اس کموں عاری پیدا ہون نہ پریاں
صیف-ملوک کرے اٹھ عرضاں سن شاہ بابل میرے
جے سبھ آن بہشتی حوراں میرے پھرن چپھیرے
خواہش نال نہ ویکھاں کوئی باجھ بدیع-جمالوں
دوئیے جہان نہ بھاون مینوں اس دی طلب کمالوں
عاصم نوں سن گلّ پتر دی جھورا پیا فکر دا
ہو حیران بیٹھا دل-بریاں گوڈے تے سر دھردا
اندیشے چڑھ ہاٹھاں آئے وٹھا رب غماں دا
مارے کھیت خوشی دے سارے پالا پیا کماں دا
چودھیں تبکیں پیا ہنیرا کدھرے لوء نہ دسے
ہنجھو بدل وانگ وساوے متّ ایہہ بھامبڑ حصے
پھیر شہزادے کیہا پیو نوں منہ تھیں دے دوائیں
شالہ عمر اقبال تساڈے رہن قیامت تائیں
دیو ازازت مینوں بابل ایہو خواہش میری
سفر کراں اس صورتَ کارن کٹاں رنج گھنیری
کوہستاناں تے کوہ قافاں ہور سمندر ٹاپو
آپوں انہیں جائیں لوڑاں جاں جاں ہووے قابو
رنج مصیبت جھاگ سفر دی متّ مطلب ہتھ آوے
نہیں تاں کراں تسلی اپنی دلوں اداسی جاوے