پھاڪن جي حڪمت/باب پهريون/ڀاڱو پهريون/فصل پنجون
سمجھ فتحيابيءَ لاءِ مکڻ آهي.
انڌي جي زال خدا جي پناھ هيٺ آهي.
مون ڪانڊيرا پوکيا ۽ پوءِ انهن ڪانڊيرن منکي ڏنگيو.
انڌي جي لاءِ رات ۽ ڏينهن هڪ جهڙا آهن.
اچڻ ۽ وڃڻ هن جي لاءِ هڪ جهڙا آهن.
اڄ وقت ڪونهي، سڀاڻي اچج.
ٺڳم پاڻکي ٿو ٺڳي.
ڏاو دشمن بيعقل دوست کان چڱو آهي.
سِڱَ کي ڍڳي جي لاءِ ڳرا آهن؟
ماڻهو ٻن آڱرين سان چپٽي وڄائي ٿو سگهي.
ڏاٽي سان گوشت وڍڻ.
دوستي کان سچ بهتر آهي.
ظاهريءَ ۾ رڍ ۽ حقيقت ۾ بگهڙ.
مڇي درياھ ۾ اُڃ جي ڪري مري ٿي.
ڳوٺ جو شينهن ۽ شهر جو ڪتو برابر آهي.
جهنگ جو مال لوڻ ٿو کائي ۽ گهر جو مال ڀِتِ ٿو چٽي.
گابو ڪو کير واري جي پِٽ کان مرندو؟
کاڏيءَ جي لاءِ چميون ۽ نڙي لاءِ ڪهاڙي.
طبيب سؤ ماڻهو ماريا.
اڃا هوءَ گابي آهي، اڃا سِڱَ ڪين ڄاوا اٿس.
شل تون ڪتو ٿين پر ننڍو ڀاءُ نه ٿين.
ڊڀ اُتي ٿا ڄمن جتي پوکبا نه آهن.
خرابي گم ٿي ويندي پر عادت جهٽي پوندي.
يارهن ماڻهن هڪڙو ڪانگ پاڻ ۾ وڃايو آهي.
ڪاڻي جي آڏو هن کي ڪاڻو سڏڻ ڪو واجب آهي؟
گڏھ جي لاءِ ڦڻي.
پڇ ڏي منهن ڪري گڏھ تي چرهڻ.
خراب ماڻهوءَ جو راڄ هڪ گهڙي ٿو هلي.
اڙي گانئن، ڌرم جي واسطي ٿورو گاھ کاءُ.
چکڻ لاءِ مٺو پرپيسن ڏيڻ لاءِ ڪڙو.
ڪنڀر جي لاءِ ڀڳل ٿانءُ.
ڪُڪڙن جي اڳيان موتي هاري ڇڏڻ.
ڪڪڙ جي لتن کلان ٻچا نٿا مرن.
لعلؤن وڪڻندڙ لعل جو ملھ ڄاڻي ٿو.
ٻاراڻي وهيءَ ۾ ڪا به ڳڻتي ڪا نه ٿي ٿئي.
رن زال کان مڙس گُهرڻ.
سوَ چهبڪ بيعقل لاءِ پر هڪڙو لفظ چالاڪ ماڻهوءَ لاءِ.
خريد ڪرڻ کان پوءِ شيءِ اُڇلائي درياھ ۾ وجهڻ.
بيعقل کي صلاح ڏيڻ اهڙو آهي جهـڙو نوريئڙي کي لوڻ ڏيڻ.
منکي نه ماکي گهرجي نه ڏنگ گهرجي.
سوڙهي جتيءَ ڍڪڻ کان پيرن اگهاڙو هلڻ بهتر آهي.
هو پنهنجي ساز جي آواز تي پاڻ نچي ٿو.
چڱو نالو دولت جي پاڙ آهي.
پڙهيل ماڻهو لسي تراشيل پهڻ وانگي آهي.
ماڪ ماڪوڙيءَ جي لاءِ طوفان آهي.
گپ مينهن جي پوڻ ڪري ٿي ٿئي.
نانگ هلي ورن وڪڙن سان ٿو پر پنهنجي ڏنگ ۾ سئون ٿو وڃي.
ماڻهو پنهنجو عيب يا قصور پسند ڪري ٿو.
قوت جو وڻ ڪدوءَ جي ول مان.
ڪنئارو سڪي ٿو (پرڻجڻ لاءِ) پرڻيل پشيمان ٿئي ٿو (پرجڻجڻ ڪري).