کسب نامہ بفندگاں
روز اضل دے کاریگر نے جہڑی نلی وگائی
بھوں بھوں نالی دے وچ وڑدی باہر قدم نہ پائی
اول چونسی اربہ عناصر آدم دے گل پائی
پھیر حواساں خمسا پینسی کیہی حرص لگائی
ستّ جہانی دی کیا چھسی خالق چھکّ تنائی
ستّ ستاریاں دی لے ستسی گردش فلک بھنوائی
اٹھ پہر دی اٹھسی اندر چونسٹھ گھڑیاں آون
نوں ستارے نوسی وندے لیہندے چڑھدے جاون
داہ دنیا تے سطر آخر ونے ہزاری کوئی
باراں برجاں دی ہے جھلمل فردا پہنے سوئی
تیرا نانوَ پڑھاں دن راتیں تدھُ بن ہور نہ کوئی
بدیاں دے ولّ پا نہ سانوں دسیں راہ نہ کوئی
جیہا قد بنایا سانہ تیہا جامہ سیتا
فردا اپنے باجھ فردے جوڑا جوڑا کیتا ۔
ایہہ پیراہن پورا ہویا آدم دی کل بنیا
نال ارادے گز دے صاحب ساڈھے ترے ہتھ منیا
آدم تھیں پھر حوا نکالی جوڑا ربّ بنایا
خلقت دا کجھ سوتر ہووے صاحب تخم نجایا
مسی-اے-تھیں ہن کنک نہ ہندی چونسی تھیں نہ پینسی
جہناں بھورے لوئیاں لکھے کتھوں پہنن اٹھسی
کاسبیاں دا کسب نامہ لکھیا نظریں آیا
نصر فارسی نوں چھڈّ اساں نے ہندی نظم بنایا
کرنا کسب حلال وجہ دا فرض خدا فرمایا
راہ کسب دا آدم تائیں جبرائیل سکھایا
شاگرداں تھیں مجلس اندر دو دسوندھی بہندے
کسب نامے دیاں تصنیفاں نوں کدی کدائیں کہندے
اک ملاں دسوندھی نوری علماواں دا خادم
پھکراواں دی خدمت کردا نیک خدا دا آدم
اک دسوندھی حجام اساڈا خدمتگار قدیمی
کتنی مدت خدمت اندر کیتی اوس ندیمی
آئے گئے مسافر دی اوہ خدمت بہتی کردا
علماواں دے نال محبت پھکراواں دا بردا
دوویں طالب-اے-علم ہمیشہ اک باقی اک صافی
جہڑا پھیر مربی منے اک یا دوویں کافی
بہتے خادم کم نہ آؤن ہندے سٹیئے خالی
اک دھتورا پھل کریہ ن پالے بوٹا مالی
کاسبیاں دا کسب نامہ میں اس دے کہے بنایا
پنج دہاڑے بے کاری وچ بہہ کے مغز کھپایا
پھر حجاماں دا کسب نامہ میں دوجے خاتر کیہا
چار دہاڑے درد سرے دا گوشے بہہ کے سہیا
شاگرداں دی خاتر دوویں قصے اساں اٹھائے
متّ کوئی پچھے فاتحہ آکھے اچھی وجہ بنائے
فعلاً مفاولن فعلات مفاولن
مجہولن مجہولن کیہا مفاولن مفاولن
ملانا دھندھی نوں مولٰی دیوے شوق زیادہ
علم عمل تے خلق زیادہ دائم دست کشادہ
گھر دے اندر درس پڑھائے کرے نماز مسیتی
غور مسیتے وافر کردا قتلے سیپ نہ کیتی
بحر خدا دے جا کرائے بانگ صلوٰة امامت
نال جماعت شوق ہمیشہ دین ایمان سلامت
عہدہ کسے محلے دا اس دعویٰ مول نی کیتا
صبروں شکر قنات دا جاں بھر پیالہ پیتا
ثابت قدم شریعت اندر راہ طریقت چلے
رمز حقیقت دی اس پائی چھڈے پندھ اولے
عارف ہو پچھاتا ربّ نوں صابر شاکر رہندا
بھلیائی دی کوشش کردا برا نہ منہ تھیں کہندا
محنت کرے حلال وجہ دی نظر خدا ولّ رکھے
کرے خیانت نہ کسے دی جو ربّ دیوے چکھے
ایہہ رسالہ کاسبیاں دا اس دے کہے بنایا
ملکے اندر ظاہر ہویا جاں اس تھیں لکھوایا
تاں کیا مطلب فقرہ ایڈا بھارا اٹھاون
ہوون فرد وبائی کارن بہہ کے مغز کھپاون
شاگرداں فرزنداں دی ایہہ خاتر بہت پیاری
استاداں سر بہت دکھاؤن متّ کو حق گزاری
ہر بولی ہر علم اجائب ہنر فن جو سارے
جتنے کسب حلال وجہ دے آدم دی سرکارے
جاں لوا قلم لکھ ابجد حوض قاعدہ خوب بنایا
جبرائیل ایہہ صحیفہ آدم نوں پہنچایا
حضرت آدم جتنے ہنر بیٹیاں نوں سکھلائے
اسے خاتر جگّ دے اندر ہوئے کسب سوائے
ہر قصبے اتے رزق نہ ہندا ایہہ حیلہ ربّ بنایا
باجھ نصیبے نہ کجھ ملدا جو لکھیا سو پایا
صابر رہیں نصیبے اتے دائم فرد فقیرا
جو کجھ باب کسے دے لکھیا ملدا دھیرا دھیرا
قصباں دا کجھ اوڑک ناہیں چار ہزار چتالی
بائزے آکھن ہنر کتنے اک ہزار تے چالی
برسر قصباں دے کسب چنگیرا پھڑن زرائت بننا
اوہ روزی ایہہ پردہ اس دا ایہہ مصلیٰ بہہ سننا
پر جے کوئی نہ کرے خیانت بننا کسب چنگیرا
وعدہ خلافی ہر کسے وچ بالن جھوٹھ بہتیرا
فرد فقیرا منصف ہو کے ایہہ رسالہ جوڑیں
تانا، پیٹا کھولھ دکھائیں کوئی تند نہ توڑیں
چنگے سوتر بیعت بنائیں ودھ گھٹّ مول نہ تولیں
کریں خیانت نہ کسے دی بہتا جھوٹھ نہ بولیں
ایڈی مول نہ پائیں ستھنیں تھوڑا تانا لائے
کریں پیاونیں کامل ہو کے نہ توں توڑ ونجائیں
جا ایہہ شعر؎ بنن میں بیٹھا کھڈی جا بنائی
دوویں پھیر فکر وچ پھاتھے دل نے اوندھی پائی
گنڈھ گنڈھ دھاگے عقل فکر دے خاصہ شعر؎ بنایا
لائی پان برابر اوسنوں تیل نہ بہتا پایا
اگّ شوق دی آب شرم دی عاملہ خوب پہایا
نال محبت ہانڈی چاڑھی تاں ایہہ عشقَ پکایا
سوتر اٹھسی سستی دے وچ چونسی نہ وگائی
بہت کاریگر ویکھن آئے جاں میں تانی لائی
جاں گرد انگ پھر عقل دی بیچ ترے تے پایا
نال ہوش دے نلی وگائی ہتھائی ہتھ آیا
جیہا بحر اوہناں دا ڈٹھا سوئی ربط چلایا
حسبی اﷲ منہ تھیں پڑھ کے پیر کھڈی وچ پایا
نال وچاری کشتی وانگوں بھوں بھوں غوطے کھائے
گھمن گھیراں دے منہ آئی مولٰی بنے لائے
اسپائے دا انت نہ مولے توں کیوں پیوں اکلا
نال شفاعت حضرت والی پار لنگھاسی اﷲ
کنگھی نویں وہم دی بدھی دھاگے اوہ اٹکاوے
آن جوترے ڈھلے ہوئے بننا بھلّ نہ جائے
دسی ہوئی گلّ نہ جانن جنہاں پیالے پیتے
الجھ پئے دل اندر دھاگے سدھے کسے نہ کیتے
جہڑی تند دھراہں ٹٹی سو ہن جڑے نہ مولے
گنڈھنیاں سبھ کر کر تھکے پنیء چنکے سولے
نہیں تے اگے وندے آہے پر کالے پر کالے
پالے ہتھوں نلی نہ وگے رہندے نالے نالے
پر آخر کلا ہمت والا دل تے ٹھوک لگایا
یار بہتیرے ننگے ڈٹھے تاں ہن بننا آیا
جیوندیاں دی زینت خوبی مویاں دا ہے پردہ
دنیا تحت لباس چنگیرا بھرم اسے وچ پردہ
ننگا بھکھا رہے نہ کوئی جے کوئی مومن بھائی
فردا اوہ مزدوری لیسن کیتی جہناں کمائی
چار پھیر کسب دے جانی چارے نی تکبیراں
ایس راہے نوں مول نہ چھوڑیں جو کجھ کیتا پھیراں
اول جبرائیل پچھانیں دوجا آدم خاکی
تریجا شیس پیغمبر جانیں کھولھ دلے دی طاقی
چوتھا پھیر پچھانیں اوسنوں جو استاد سکھالے
اوسنوں کمی نہ ہوسی مولے جہڑا حق سمھالے
کر تکبیر پڑھن بسم اﷲ جاں توں تانی لائیں
پھر تکبیر کہیں اے کاسب جدوں ستھنیں پائیں
جاں پیاؤنیں کریں عزیزا اﷲ اکبر آکھیں
کر تکبیر بہیں کھڈی تے دل وچ کجھ نہ راکھیں
چار پھیر میں آکھ سنائے چارے نی تکبیراں
نال علماواں کریں محبت خلقی نال فقیراں
اول حضرت آدم نوں ایہہ جبرائیل لیایا
اس تھیں حصہ اس کسے دا شیس پیغمبر پایا
پرائیس قصبے وچ کمی نہ کائی دائم رہندا جاری
برکت سچ حلال علم دی ہووے برکت ساری
پڑھن نمازاں رکھن روضے کون اوہناں نوں ہسے
نال طہارت بہن تخت تے دونی برکت وسے
اول کسب نبیاں کیتا پھر قطباں اؤلیاواں
پھر ایہہ کسب حلال وجہ دا کیتا نیو کاراں
پر اس قصبے دے وچ بہتے عالم فاضل ہوئے
پر شاہ کبیر جو آہے درگاہ جا کھلوئی
پر نیک اوہناں دی نیت آہی ربّ مراتب چاڑھے
برکت سچ حلال علم دی ہوئے وڈے پسرے
مومن مسلماناں تائیں کرن مزاخ بھلیرے
ڈوماں بھنڈاں دا ایہہ صیغہ اتول کریں نہ پھیرے
جس لائیسخر واقوماً پڑھیا کدیں مزاخ نہ کردا
آپ گنا ہوں پاک نہ ہندا زن برا کیوں دھردا
کو کرے مزاخ گناہ نہ جانے طوبہ کرے نہ ہسے
اوہ کہے درست حرام سجن نوں ایماں اس تھیں نسے
بھنڈ بھگتیئے نچن کھیڈن ایہہ شیطان قدیمی
کرن مزاکھاں کسب اوہناں دا مومن پھڑے حلیمی
مومن دا دل رنج نہ کیجے عرش رباناں کنبے
مسکیناں تے زور نہ لئیے لگن بھڑک المبے
حاکم ہو کے بہن غلیچے بہتا ظلم کماندے
محنتیاں نوں کمیں آکھن خون اوہناں دا کھاندے
پھڑ وگاری لے لے جاون خوف خدا دا ناہیں
فرد فقیرا دردمنداں دیاں اک دن پوسن آہیں
کاسبیاں نوں مہر مکدم جبراً چٹی پاندے
بھار غریباں دا سر لیکے آپے دوزخ جاندے
شیس پیغمبر دا ایہہ صیغہ دست بد ستی آیا
اوہناں اگوں شاگرداں نوں بہہ کے کول لکھایا
عمر طالوت شاگرد اوہناں دا اس دا بھی عبداللہ
یوسف ہمدانی پھر کیتا کسب ایہو حبیب اﷲ
پھر جالوس طامات چنگیرا پھر یاہیا ہمدانی
پھر قابل عمران تسی خوب شاگرد پچھانی
پھر ہسام ادّ دین اس تھیں ہویا زین اﷲ بد
ہر ہکّ اک اک ہنر ودھایا ہوئے زاہد عابد
کرس بکر سی اس دم توڑی بہتے کردے آئے
پھیر پیغمبر ولی مشائخ اس قصبے ربّ لائے
پر اس دا ادب قواعد وکھا جیکو شرطاں جانے
واجب فرض کسب دے سارے سننت نفل پچھانے
فرض کسب دے سوئی جانے جہڑا ربّ فرمایا
ہر قصبے وچ واجب ایہی جبرائیل لیایا
سنت کسب تساں تے ہویا جہڑا نبیاں کیتا
نقل بزرگاں نے فرمائی سن توں میرے میتا
اول کاسب وچ شرع دے کھڈی قدم ٹکائے
راہ طریق کسب دا جانے تاں ہتھے ہتھ پائے
چشم حقیقت دے ولّ رکھے ٹرے نہ الٹی چالے
نال مائرفت دل نوں دھو کے ہووے جان سکھالے
جا توکل ربّ دے اتے جسدا سوتر آنے
پڑھ بسملا پورا تولے دل وچ شکّ نہ آنے
ایہہ سرشتا اؤلیاواں دا چنگے سوتر رہیئے
برا نہ سنیئے برا نہ کہیئے اوندھی پاکے بہیئے
نلی وٹّ کے نال محبت آہیں تانا لائے
جو دم تیرا آوے جاوے دم دم ربّ دھیائے
نلی وٹدیاں تانا تندیاں صورتَ فاتحہ پڑھیئے
پھیر لاحول کہیں سو واری شیطاں کولوں ڈریئے
کانے ہتھ کناں تے دھردے نلے بھی روون سارے
ڈردا خوف خدا دے چرخہ طوبہ توب پکارے
تانی تن کے پھیر کاریگر جدوں ستھنیں ہتھ پائے
واللا ائلم بالسواب اس نوں آئت پڑھنی آئے
نال طہارت میدا پانی لیا کر پان چڑھائے
واللا یرزق منیشا-اے-آئت پڑھنی آئے
تانی ملکے بھیوں پانی وچ کلمہ آکھ زبانوں
ایہہ چنگا کسب حلال وجا دا سکھو مسلمانوں
ہانڈی ننگی سہنک جوٹھی باہر کوئی نہ سٹے
نلیاں والا چھڈّ نہ بھانڈا متّ کوئی کتا چٹے
لیا پیاؤنیں کھچّ سویلے رسی بنھ قناعت
دل دیا گنڈھاں صاف نہ ہوون پکڑیں کجھ ہدایت
یا ہو یا ہو یا اﷲ کوچ سدا نت کہندی
دنیا ہے برباد ہمیشہ آکھے اٹھدی بہندی
کر گنڈھنی دہ مروڑی گنڈھ صبر دی پکی
فردا روز نصیحتاں دندیاں جان میری ہے تھکی
گنڈھنی کردیاں پڑھیں ہمیشہ یا ستار غفارا
بندہ بہت گناہیں بھریا صاحب بخشن ہارا
ہن سجیوں کھبیوں بجھن دلے نوں لا اس منگلی بھاری
ہور کتے ولّ دھیان نہ ہووے جاں ایہہ تانی چاڑھی
پڑھ بسملا بیٹھ تخت تے پھیر اعوذ سمھالیں
پھیر لاحول ولا سبھ پڑھ کے پھیر کھڈی وچ ڈالیں
پھر درود کہیں داہ واری حضرت ولّ پہنچائیں
حضرت آدم شیس پیغمبر سبھناں بنیاں تائیں
فاتحہ پھیر اوہناں نوں آکھیں جہناں ایہہ کسب ودھایا
پھیر رحمت ربّ استاداں نوں جس تینوں سکھلایا
پھر دعا کر بادشاہے نوں جسدی نگری رہیئے
پھیر منگیئے بھلا اس گھر دا جس گھر کاما بہیئے
ہن آ بیٹھ توں کھڈی اتے کر کے نیت چنگیری
جے ایہہ برکت وچ چاہیں کر مسجد ولّ پھیری
تاں ایہہ کسب حلال تیرے تے جاں توں فرض گزاریں
نہیں اینویں کیوں غافل بندے سر کھڈی وچ پائیں
جو فرض خدا ادا نہ کردے سوئی جان جلاہے
جو علماواں دی تابع چلے اسے نوں ربّ چاہے
ہن ایہہ حقیقت چھڈّ فقیرا ایس دا مطلب اگے
منصف ہو کے نلی چلاویں مندا کسے نہ لگے
حسبی اﷲ حسبی اﷲ ہتھا روز پکارے
استغفار پڑھے نت نالی جاں ایہہ تانی چاڑھے
گرد انگ نوں پھیر کریگر ترنوں جدوں پھرائے
تاں کر پاس شہادت کلمہ پڑھدا پڑھدا جائے
اٹھدے بہندے پھیر دوویں رفتن رفتن کہندے
جہناں حق بیگانہ کھادھا سوئی سزائیں لیندے
چل اگیرے چل اگیرے کانے کوک سناون
پھردی گھر دی نلی پکارے دنیا آون جاون
ہن آؤ باز گرد انگ وانگر ترجیوں تائب ہوویں
وانگوں کلیاں قایم ہو کے وچ نماز کھلوویں
کاسب وچ رکُ ہمیشہ جانے ناہیں مولے
مسجد دے ولّ دھیان نہ کردے تھکے چنگے بھولے
ہے ہے غافل سمجھ نہ تینوں تدھُ کیا قبر وساری
ادھا قبرے دے وچ دائم نہ توں چشم اگھاڑی
ایسی پھاہی دے وچ پھاتھوں پھیر نہ دسن تینوں
سردی لگے کیونکر جانے دس حقیقت مینوں
لاس گناہاں دی ہن لمی آ لپیٹ سویلے
متّ وگاری والے تینوں آ پکڑن کتے ویلے
جھب جھب نلی وگا فقیرا اتنا کیوں اٹکائے
تانی والے پھر پھر متّ کو آ ستائے
تانا علم عمل دا پیٹا دونویں برابر چلن
تاں ایہہ جامہ محکم ہووے دھاگے کدیں نہ ہلن
آخر رات پئی دن لتھا نہ گز کوئی ونیاں
تینوں آکھ رہے بہتیرا نہ تدھُ کدئیں سنیاں
فرد الئیں مزدوری کتھوں سوتر بہت چرایا
کھا کھا گئے جوائی بھائی تینوں بھرنا آیا
کوئی پہر گھڑی دن رہندا جھب جھب پھیر چلائیں
ایہہ دوکان کوئی دن تیرا اکی قان چلائیں
چار پہر کیا حرص لگائی وچ کھڈی بازو مارے
اک دو گھڑیاں نال محبت نہ توں ربّ چتارے
رچھّ رچھیڑا سوتر پتر سبھ کجھ اتھے رہسی
تانی تند پرائی اپنی فردا نال نہ ویسی
اول پگڑی لاہ اوہناں دے جہڑے چھوڑن شاخاں
وچ کتاباں لکھیا ڈٹھا نہ کرن مزاخ بھلیری
مومن تائیں برا نہ کہیئے ایہہ نصیحت میری
زن المومینین خیرا پڑھ کے مندا کسے نہ کہیئے
جے کجھ امر خدا نے کیتا وچ شریعت رہیئے
جے کجھ منع خدا نے کیتا اتول مول نہ جائیے
علماواں دی تابع رہیئے خاک شیطاں سر پائیے
الہائکلا یئکل لوکاں عامَ حدیث بنائی
لکھی اساں نہ ڈٹھی مولے نہ پڑھنے وچ آئی
پڑھ نمازاں رکھو روضے حکم خدا دا منو
حج زکوٰۃ شہادت کلمہ حق نہ مولے بھنو
پڑھ قرآن مسائیل دینی خاصے مسلم ہووو
کالا دفتر بدیاں والا طوبہ پڑھ پڑھ دھووو
کفر رددے کلمہ پڑھ کے تے ولا کو زور لگاؤ
پڑھ کے پانی طوبہ سندا جامہ صاف کراؤ
جہڑا نیک نمازی ہووے اسنوں نہ کوئی ہسدا
علماواں فضلاواں کولوں شیطاں جاہل نسدا
علماواں دے حق جے کوئی مندا سجن الائے
دن ونجا کے کافر ہووے فردا دوزخ جائے
المیں باجھوں شیخ مشائخ جے کو پھیر سدائے
پر اتوں نہ اعتقاد اسانوں جے سو اڈدا جائے
فرد فقیرا علمِ باجھوں کوئی ذات نہ چنگی
جے عورت خوبصورت ہووے باجھ بھرا دے ننگی
ہاسے ہور مزاخ مسنہرے عاماں دے وچ ہندے
فردا ایہناں گناہاں کارن بہتے ہاسے روندے
بہت مزاخ خوشامد غیبت اس ہاسے نوں روندے
اپنے علم گوائن آپوں پاپ بیگانے دھوندے
تھوڑے لوگ نمازاں پڑھدے بہتے مول نہ پڑھدے
عالم فاضل کہہ کہہ تھکے ذرا خوف نہ کردے
کیا انعام خدائی غافل کردے کم شطانی
صفت ایمان نہ جانن مولے کیہی مسلمانی
مسلمانی پنج بنا اتول مول نہ آون
جہڑی جائیں بدعت ہووے دوڑے دوڑے جاون
بے نمازاں یاد نہ مرنا خالق تھیں نہ ڈردے
بھلّ بھلاوے شرم کشرمی کدی مسیتیں وڑدے
چار دہاڑے دیہل کھا کے پھر اوہ کدی نہ ڈٹھے
مسجد دے ولّ قدم نہ پاندے کیا جانے اوہ کتھے
جمعرات علماواں تائیں ڈردے ٹکی دندے
یا کدی رمضان وفاتیں روٹی سدّ کھویندے
ایہہ بھی بھلا جے علماواں دی اتنی خدمت کردے
پر دلّ دیاں باتاں مولٰی جانے ظاہر چاکر بردے
وضو کردیاں چٹی پن دی وڑن مسیتے دھاڑا
روزہ رکھن ایسا ایہناں جیہا پوے کہاڑا
باجھ نمازاں روضے یارو کتے جہان نہ ڈھوئی
چنگیاں عملاں باجھوں فردا وات نہ پچھسی کوئی
بے نمازاں دی سبھ شامت وسدے ملک اجاڑے
کم رزکی تے ظلم ودھیرا پوندے پیرے دھاڑے
نہیں تے ایہہ غریب وچارے خدمت دے وچ چنگے
پر تھوڑا بہتا دیون اسنوں جیکو آ کے منگے
نہ لن جماعت اندر کہے یار اساڈے
فرد فقیرا اس مجلس جاہل بھلے دوراڈے
جہڑا راہ شرع دے چلے سوئیؤ مومن بھائی
جہڑا نیک دیانت ہووے اسنوں کمی نہ کائی
ساریاں بے نمازاں نوں میں ایہہ الاہما دتا
متّ بافندا سن کے کوئی بہت اچھالے پتہ
نور باف بافندا نوری بہتے بزرگ آہے
پڑھن نمازاں رکھن روضے آکھن کون جلاہے
ایہہ خار نماز بھلیرے جہڑا گاہے گاہے پڑھسی
پوستیاں دے عملے وانگوں قضاع نہ مولے کرسی
اسی حقبے دوزخ اندر عکس نمازے بدلے
بخشیں یا غفار ستارہ ساڑیں باہیں بدلے
یا ربّ کریں سکال ہمیشہ مٹھے روز نہ آون
ایہہ پھر یار غریب بیچارے رجّ رجّ بہتا کھاون
یا ربّ کریں ہدایت کلّ نوں ڈگے راہ نہ مائیں
نال شفاعت حضرت والی فردا پار لنگھائیں
پر جس نوں ربّ ہدایت کیتی اوہ گمراہ نہ ہندا
جو گمراہ خدا نے کیتا سو ہن راہ نہ پاؤندا
جہڑا آپ نہ سدھا ہووے اؤراں نوں کیہ کہے
عطا مرون الناس بالبرّ وچ کرانے ہے
پٹّ پاڑ کے عمر ونجھائی نہ پیوند کو سیتا
گھاٹی ہزاری بنی بہتیری نہ پر ثابت کیتا
اک سر ہور ستاٹھ گز دی تانی منّ کے لئیے
ٹھوک ٹھوک کے بنے چنگیری نہ کو نلی چریئے
بافندگی دے عدد جتنے فرد بنائے
گنج مروڑی نہ وچ رکھی گن گن دھاگے پائے
جیکو دھاگہ ترٹا دیکھو دیکے گنڈھ سنوارو
دیؤ دعا مصنف نوں ایمان سلامت یارو
یاراں سے تریسٹھ برساں سنا نبی (سل.) دا آیا
ایہہ رسالہ کامل ہویا حکم دھراہوں آیا
|
This work was published before January 1, 1929, and is in the public domain worldwide because the author died at least 100 years ago. |