ڪنڊڙيءَ وارن (روحل فقير ۽ مراد فقير) جو ڪلام/فقير مراد صوفي/19
(الف) الله دل نال هميشه ياد ڪر،
جان جان دم جيوين، تان تان تون نت ڏر:
لا ابالي درگاهه نه ڄاڻين خندگي،
تن من نال ”مراد“ ڪرين نت بندگي.
(ب) بديان سٽ گهت، چڱائي هٿ ڪر،
سودا سمجهه وهائين، ويسين ول نيٺ گهر:
ويک متان مورک وڃين مول کوهه،
سنجڻ نال پارس، سون ڪرين وت لوهه.
(ت) توبهه تقصير ڪنون ڪر بار بار،
نفس نحس دڳ نال نه ٿيوين يار غار:
ڇوڙ صباح، سـَـٽ آيهه مايا، مال، زر،
پهتـڳ موت ”مراد“ ڪرين، سو اَڄ ڪر.
(ث) ثابت ڪر ڄاڻ سڃاڻ حق تون،
سڀ گهٽ سرجڻهار، نه آڻين شڪ تون:
جــڳ دل ڏيکين کول ته نرمل نـُـور،
هئين چوڏهن طبق ”مراد“ ڀريا ڀرپـُـور.
(ج) جدا نهين هڪ دم، هــڳ تئين نال،
غفلت مـَـنون وسار، جو هي وقت وصال:
هي يار جنهان دڳ نال، ســڳ رهن سـُـکالڙي،
پريم پيالا پي ڦرن موجون متوالڙي.
(ح) حياتي وچ هدايت ڄاڻ،
سنمک صاحب نال، سدا سک ماڻ:
ڪيها ڀروسا ڪيجئــــڳ، ڪـُـوڙي دم دا،
جو نهين نيباهه نال، سو ڪيهـــڳ ڪم دا.
(خ) خالق جملـــڳ جهان دا،
ڪيتس خوب خيال، زمين آسمان دا:
اربع عناصر دي ٻئٺا جوڙ گهـَـر،
ڏيکين نت تماشا ”مراد“ رنگ ڪر.
(د) دعوا دا دم نا مارين،
ٿي تون يار يگانا گهارين:
چيتن نال هميشه چـِـت لائين،
وحدت دڳ وچ ”مراد“ سدا سک پائين.
(ذ) ذڪر ڪر ذاتي، ڇوڙ صفات،
ڏينهن ڏٺا ٿـِـي روشنـِـي، ڳـَـئي اَنڌيري رات:
حاصل ڪرين ”مراد“ هميشه حج حضور دا،
نت پـِـي شراب طهورا، نرمل نـُـور دا.
(ر) رضا مند رهڻا وچ رضا دڳ،
سڀي هـِـن سهڻي سر تـڳ حڪم قضا دڳ:
”مـُـوتـُـوا“ ٿي وسيلا ”مراد“ ديدار دا،
مرڻا ٻاجهون نه مـِـلندا درسن يار دا.
(ز) زودون ذڪر ڪر، روز نهين جو آوڻا،
من دا ڀرم ٽوڙ دڳ، هـڳ راءُ ريجهاوڻا:
تان تو ڏيکين، نت نظاري نـُـور دڳ،
نـُـور دڳ، سرور دڳ، محبت دي مذڪور دڳ.
(س) سعادتمند سوالي سچ دڳ،
مولا نه لاوڳ نيڙڳ، ڪوڙي ڪـَـچ دڳ:
اندر ٻاهر سڀو سچ ڪماوڻ،
سمجهه ”مراد“ زبانون سچ اَلاوڻ.
(ش) شهيد ڪرين تون نفس نفي ڪون،
وچون ڪيون وڇوڙا پاوين پي ڪون:
ٻاجهون هٿان يار دڳ، مـَـر ڪر جيوڻا هـڳ،
آب حيات ”مراد“ پيالا پيوڻا هـڳ.
(ص) صفا ڪر تون سـِـينا،
ڪل مار ڪر ڪڍ، نه ڇوڙين ڪينا:
رنگ ڪر سرير رنگ وچ، ”مراد“ سڃاڻي پاپ ڪون،
جو اِهڙي ٻاجهه نه ويکين، اکئين ”مراد“ آپ ڪون،
(ض) ضرور زڪوات زمان منگيسي،
آسي موت مهل تــڳ، رهسي نه سنگ سنگيسي:
پر جـِـيندڳ جـُـهد ڪرين، ليکا لاهين ساهه تون،
چـِـت رکين چيتن، من ”مراد“ صلاح تون.
(ط) طالب مطلوب تيڏا تو نال هــڳ،
من دا محرم هر دم حاضر حال هــڳ:
جڳ تو طلب ملڻ دي هـڳ مطلوب ڪون،
تان ڇوڙ سرير، ”مراد“ ملين محبوب ڪون.
(ظ) ظلمات اُتــڳ هڻ خضر دا خيال هــڳ ،
دل وچ آب حيات حاضر حال هــڳ:
پـُـر جام جڏان ڀر مرشد مئنون ڏيوڳ،
پيوڻ نال ”مراد“ وصال ڪر ليوڳ.
(ع) عجائب پـِـيتي پريم پيالڙي،
رتي رنگ ديدار دي ڦرون متوالڙي:
عشق عيسيٰ دم رلمل روح جڳايا،
انتر جامي عشق ”مراد“ مـِـلايا.
(غ) غروري ڇوڙ، غريبي پاءِ،
نيڪي دا ثمر سر تـــڳ چاءِ:
سمجهه صبوري نال، چيتن چـِـت لاوڻ،
ڏي دل دلبر يار ”مراد“ ريجهاوڻ.
(ف) فنا ڪر فڪر ڪنون غم کاوڻا،
يار تيڏا تو نال وَســڳ، غم من ڀاوڻا،
جو وســڳ وستي وچ، پـُـڇائـــڳ سـُـڃ ڪـُـون،
تنهن مورک ڪنون ”مراد“ نه پـُـڇاوين پـُـڃ ڪـُـون.
(ق) قـُـلوب المؤمنين عرش الله دا،
نت ڪرين طواف تنهين ڪون سنجهه صباح دا:
لون لـُـون دي وچ لاوين رنگ لقاءَ دا،
تون ماڻ ”مراد“ هميشه ذوق بقاءَ دا.
(ڪ) ڪٿان هين تون، پاڪ لطيف هــڳ،
غافل غير نه ڄاڻين، ذات شريف هــڳ:
هٿون دين گنواءِ تـــڳ ڪيا ڪفر ڪماوڻا،
ساجهر سمجهه ”مراد“ نهين ول آوڻا.
(ل) لطيف لڌوسـڳ، دل وچ ڳول ڪر،
پـُـني مراد، ڏٺوسـڳ درسن دوست گهر:
سون سرير ٿيا، پـَـٽ پارس پايا،
جنهن دا مول نه تول، سو رتن آمو لک آيا.
(م) مبارڪ ڏيوَن سڄڻ گهر آيا،
نال جنهيندڳ دل ديان ڳاليان، الله ملايا،
ڇـُـٽي جند، لٿا فڪر فراق دا،
مطلب سڀ هويا پورا، هـُـڻ ”مراد“ مشتاق دا.
(ن) نو نهال ٿيا ســڳ، سڄڻ مليا اندر وچ،
سڀيئي سـُـک پياســڳ انتر مليا گهر وچ:
لڳا رنگ، ٿيان خوشحاليان،
لٿا فراق ”مراد“ متواليان.
(و) وحدت وچ ويساهه ڪـِـيتا،
وسر ڳـَـئي سڀ تات، پريم رس پيتا:
دل بيت الله وچ، لقاءُ لطيف دا،
ڪرين ”مراد“ مشاهدا، ذات شريف دا.
(هه) هردم هـِـر دڳ اندر، دوست دونهڙي،
سيج اُتـــڳ سک سـُـتي ڏي ڳل ٻانهن سونهڙي:
اکيان نال اکئين دي لاون يار يان،
مست رهن ”مراد“ هميشه خوني خماريان.
( ء) الله دي ذات سڃاتا ذات ڪون،
آپ هي داتا، آپ هـِـي پاتس ڏات ڪون:
ذات صفات ”مراد“ سمايا،
بيرنگي نـَـوين رنگ مين آيا.
(لا) لٿــڳ سڀ دل تون وهم وصال دڳ،
کل هنس ڪر ڳـَـل لايا محرم حال دڳ:
سر ڏڳ سڄڻ ڳڌوسـڳ جـِـيوڻ ڀايا،
يار ”مراد“ مليوسـڳ، ٿيا بخت سوايا.
(ي) يقين ٿيا لاڀڻ لاڀ تـڳ،
حاصل حق ٿيوسـڳ سج پرتاپ تـڳ:
جت ويکان تان اُو روپ اَپار هـڳ،
آپـڳ يار ”مراد“ ، آپـڳ ديدار هـڳ.