Allgemeines plattdeutsches Volksbuch/Dei twei Königskinner

Dei twei Königskinner.

Da wiren twei Königskinner,
Dei haren einanner ſo leif;
Bi'nanner künnen ſei nich kamen,
Dat Water wir vel tau deip.

Du kannſt jo gaut ſchwemmen, min Leiwer,
So ſchwemm denn heräwer tau mi,
Tau'r Nacht ſall ein Fackel hier brennen,
Dei See tau belüchten vör di.

Da wir ok 'ne falſche Nunne
Dei ſchlek ſick ganz ſacht na dei Stä'
Un löſchte dat Licht em taumal*) ut, –
Dei Königsſähn blew in dei See.

Dei Dochter ſpök tau dei Maurer:
Min Hart dat deit mi ſo ſeer,**)
Lat mi in dei Lucht gahn tau wandeln,
Woll an dei Kant von dat Meer.

„Dau dat, min leiweſte Dochter,
Man allein dörfſt du nich gahn;
Weck up din Braurer, den jüngſten
Un den lat mit di gahn.“

O ne, min Brau'r, dei jüngſte,
Dei is ſo wild dat Kind,
Dei ſchütt na all dei Vägel,
Dei an dei Seekand ſünd.

Un ſchütt hei ok man dei wilden
Un lett dei tammen gahn,
So ſeggen doch glik alle Lüde:
Dat hett dat Königskind dan.

O Maurer, ſäre ſei, Maurer,
Min Harte deit mi ſo weih,
Lat annere gahn, tu'r Kirchen,
Ick bed an dei ruſchende See.

„Doch Dochter, min leiwſte Dochter,
Allein dörfſt du nich gahn;
Weck up din jüngſte Süſter,
Un dei lat mit di gahn.“

O ne! min jüngſte Süſter
Is noch ein ſpelend Kind,
Dei löpt na all dei Bläumes,
Dei an dei Seekand ſünd.

Un plückt ſei ok man dei roden,
Un lett dei witten ſtahn,
So ſeggen doch glik alle Minſchen:
Dat hett dat Königskind dan.

Dei Maurer güng na der Karken,
Dei Dochter güng an dat Meer;
Sei güng ſo allein un ſo trurig,
Dat Hart, dat ded ehr ſo ſerr.

O Fiſcher, min gaure Fiſcher,
Du ſühſt, ick bün ſo krank;
Du kannſt un müßt mi helpen,
Sett ut din Fiſchnett tau Fang.

Hier heff ick dat Leiwſte verloren,
Wat ick up Irden hadd',
Un rik will ick di maken,
Kannſt du upfiſchen den Schatt.

„Vör juch will ick dagelang fiſchen,
Verdein ick ok nicks as Gott'slohn!“
Hei ſchmet ſin Nett in dat Water,
Wat füng hei? – den Königsſohn!

Da Fiſcher, min leiwſte Fiſcher,
Da nimm Din verdeinte Lohn:
Hier heſt du min golden Keden
Un min demanten Kron.

Sei nehm ehr Leiwſt in ehr Arme,
Un küßte ſin bleike Mund:
„Ach true Mund, künnſt du ſpreken,
Denn würr min Hart werr***) geſund.“

Sei drückte em faſt an ehr Harte,
Dat Harte dat ded ehr ſo ſeer,
Un länger künn ſei nich leben,
Sei ſprüng mit em in dat Meer.

 *) auf einmal, plötzlich.
 **) wehe, krank, engl. sore, davon auch pollſur.
 ***) wieder.