V.
An Scoláire.—Anois ṫáinig tú isteaċ ó’n ḃfairrge?
An t-Iasgaire.—Seaḋ, a ḋuine ṁuinntearḋa.
S.—Agus cad ba ċor díḃ aréir, nó a’ ḃfuair siḃ aon téagar éisg?
I.—Fuaramar roinn aréir, aċt i gcúrsaíḃ rioṫ na seaċtṁaine seo ċaiṫeamar níor ḃfiú liom a ráḋ go ḃfuaramar dada.
S.—Ná faca mé cnádáin agus deargáin agus leiṫeóga agus sgadáin agus macraelí leis, agus atá tú ag cásaṁ ar an luiġeaḋ ṁarḃ tú.
I.—Dá ṁéid ḟéaċann sin do do ṡúiliḃ, nuair atá a sgair féin ag gaċ aon ḟear, atá sé beag go leor ar ball. Agus nuair atá a ḋínnéar ag gaċ aon ḟear as a sgair féin, is ar éigean atá ḋá ṗinginn spárṫa aige.
S.—Agus an mar sin an cor díḃ i gcoṁnaiḋe?
I.—Ó, ní heaḋ. Is minic do ḋíolfaḋ aon oiḋċe aṁáin costas na seaċtṁaine go léir.
S.—Agus ḃfuil go leor costaisí ag baint liḃ? Baḋ ḋóig le duine go seasóċaḋ ná báid sin go deo, ná fuil oraiḃ aċt costas an ċéad lae.
I.—Ḋeireaḋ díṫ-céille, a ḋuine. Atá ball gaċ aon lá ó iasgaire. Rud d’oirfeaḋ do’n sgadán, ní oirfeaḋ sé do’n macrael, agus rud d’oirfeaḋ do’n macrael, ní oirfeaḋ sé do’n colmóir, agus mar sin. Caiṫfiḋ tú gaċ aon rud do ḟrioṫáileaṁ leis an rud oireann dó féin.
S.—Agus ná déanfaḋ aon ḃall aṁáin an colmóir agus an sgadán agus an macrael do ṁarḃaḋ díḃ?
[ 9 ]I.—Ó, ṁaise, ní ḋéanfaḋ. Atá líon ann a dtug, tar trammels orra, agus sin é ṁarḃann an colmóir. Bíonn lúba [mogail] móra ionnta. Lúba beaga ḃíonn i gceann an sgadáin.
S.—Ó, anois atá mé dá ṫaḃairt fá ndeara. D’imṫeóċaḋ an sgadán tré lúb na trammels, agus do ḃeaḋ lúb líonta na sgadán ró-ḃeag ċum an colmóir do ḋul in aċrann ann. Agus an gcosnuiġeann na líonta so go leor airgid?
I.—Do ċosnóċaḋ aon líom aṁáin suas le ceiṫre fiċid púnt. Ḃí iasgaire boċt annso agus do ċaill sé a ċuid líonta agus ní ḟuaraḋ a dtásg ná a dtuairisg ó ṡoin. Do ċaiṫeaḋ míol-mór isteaċ áit éigin de Ċonntae an Ċláir atá a dó nó a trí de ḃliaḋntaiḃ ó ṡoin. Ḃí sé os cionn fiċe troiġ ar faid. Ḃí sé marḃ. Do ḃí sé in aċrann i líon mór sgadán. Ainm iasgaire Sasanaiġ ḃí ar an líon, fear ó ḃaile éigin ar an dtaoḃ ṫoir de Ṡean-Ṡasana.
S.—Ba iongantaċ an stracaḋ rinne sé, dá ionfairt agus dá iomlata féin agus ag briseaḋ na fairrge ar gaċ taoḃ dé. Ag teannaḋ na snaḋma [snaiḋme] ḃí sé in áit í do sgaoileaḋ.
I.—Seaḋ, agus féaċ caidé an ċreaċ a leiṫéid sin do ḃualaḋ fá ḟear boċt agus a ċuid líonta. Ṡin é cuid na bliaḋan ar fad imiġṫe uaiḋ, agus b’ḟéidir fiaċa in a ḟoċair dá ndeasga. Mar sin ḃíonn iasgairí a mbíonn an t-áḋ leo agus iasgairí eile a mbíonn an mí-áḋ orra. Dá mbeaḋ an ḟairrge lán d’iasg, do ḃeaḋ cuid aca ar ḃeagán díoḃ. Iasgairí eile agus dá mbaḋ is gan ann aċt breac, do ṫuitfeaḋ sé ċuca. Aċt an té a mbeiḋ an t-áḋ ar maidin leis, beiḋ sé um ṫráṫnóna leis.
S.—Ṁaise, n’ḟeadar mé. Le daoiniḃ féin riṫeann seisean.
I.—Dá dtiocfá im ḟoċair ar feaḋ seaċtṁaine, sin é an uair do ḃeaḋ a ḟios agat cia aca an ceart nó an t-ain-ċeart atá agam.
[ 10 ]S.—Agus an leigfeá leat mé?
I.—I mbasa leigfead agus fáilte, agus má ṫagann aon tinneas fairrge ort, sé an tinneas is luġa ċuir ar duine riaṁ é.