Dajće ruku mi
Hlej, w tysac mjetelach so sněžki z njebjes ronja,
wšě trawki, štomy, zahrody pak ćople hrěja,
a rytmus jich je dźiwja, rozhorjaca reja,
a šmrěk a lipy we jich wobjimanju sonja.
Mi moje mysle do swěta kaž sněh so honja:
Što steju prózdny ja, hdyž druzy k wójnje dźeja
a sylzu mnohu z wočow našoh luda trěja!
Tež ja sej přeju do bitwy najspěšnišeho konja.
Tuž dajće ruku mi, kaž jaw am swoju dawam,
ja waš sym sobuwojowar, a raznje chcemy
sej puce wurubać hač k staroserbskim prawam.
Njech pod sněhowu płachtu k našim wótcam dźemy.
W thermopylach kaž lawa – swět nas sławić budźe,
a pomnik njepowalny změjemy we ludźe.
- Author: Jan Skala (public domain)
- Source: http://edition-elf.de/forum/showthread.php?tid=5133