De Tuchtiging der Algerijnen
| De Tuchtiging der Algerijnen. op den 27 van Oogstmaand 1816. | |
|---|---|
| Author: | Antonie Christiaan Wynand Staring |
| Text type: | Gedicht |
| Comment: |
from: Antonie Christiaan Wynand Staring: Gedichten. S. 148, Google Böker
|
| : | |
[150]
De Tuchtiging der Algerijnen,
op den 27 van Oogstmaand 1816.
In Boeren-Zutphensch.
»Sau diepe Waurde suntet nicht, dat die Koster - -
daurom behoive toe kommen.”
Vojagie van een Westpheelschen
Buerensoon. Bldz. 20.
ENGBERT. GARTJAN.
ENGBERT. (buiten deurs)
Heila!
GARTJAN. (binnen ’s huis)
Komt r in!
ENGBERT. (binnentredend)
Goen dag! Dāār buk weer.
[152]
GARTJAN.
Engbert, zun i dat! wel noe volg er meer!
»Schepers Engbert is veur Algiers ebleven”
Ston, zo de prāāt gink, in de Krante beschreven.
ENGBERT.
In den Almenak vin i de wāārheid, Gartjan!
De Krante en t Waerglas bedrug alleman.
Kans hawwi van bliven; das ongelōgen!
Dāār het kogels genogt deur de locht evlōgen;
(Te Algiers, wik zeggen) en èèn ŭŭt den hoop . . .
Zo hak al te völle! Māār k zun er goekoop
Afe kommen.
GARTJAN.
Dat böi! smĭĭt oe dale;
Vertel mi wat van oelu dāden; ik male
Op niks anders. Et zit er nog in, dat ik mee
An den bak scheepskost heb egetten, en jāār of twee.
ENGBERT.
Noe dan; heur toe!
Die Algierse venters
Had sestig... (k leuf meer!) kristemensen an flenters
Gehakt, ŭŭt baren meudwil; ook gink
[154]
Eur olde staelen weer an; ze gaf um gèèn dink!
En onzen Könnink dorst ze òòk an te blekken!
Den was dat, köi denken, in den krop bliven stekken.
Ook duurde ’t niet lange, of dāār hait! de Ammerāāl
Van de Capellen mos tot um. »Miinhaer de Ammerāāl”
Zei de Könnink » ik mot oe es vrāgen:
Zol dat Dievengespŭŭs van Algiers os plāgen,
Noe het Franse, met Gods hulpe, klein is emaakt?
Dan waar ’t Land ŭŭt den raegen in den drup eraakt!”
»Reg zo, Oe Hoogheid!” zei de Ammerāāl »en geen viven
En zessen meer mèt eur! — ’t help ze māār stiven
In eur kwāā nukken; dāārùm — kort en goed:
Schaf i kogels, wi — schiet ze eur rààk op de hoet.”
»Genogt” zei de Könnink.
Klāār was ’t! wi mos vechten;
Met den Engelsman saam; die zol t alles beregten,
Nā wize en tĭĭd.
Veur Algiers trok Lort Exmouth veurŭŭt:
En schip as en karke! En en Miinschip vol krŭŭt
Hawwe òòk; en bomkettels zatter; en neimoodsche pilen,
Met hels tuug, om ’t Nest tot den grond te vernielen.
Dāār rāāsde ’t hen; of et Jongste Gerigte begost!
[156]
An wal doch ze vast, da wi niks en kost,
En bleef, op en hoop, as ezels stāān kiken,
Tot et losbarstte. Doe wist de Heiens van striken!
(Die de ribben nog heel had, verstāāt zik.) De Stad
Gaf van klinktem bescheid; en, bi dit en dat,
Heit ze t belden, et znt geen mensen,
Die zoone praek niet an den nāzegen wensen!
Ook knikten de knieën mi allebot,
Of mi de kolde in de benen schot.
Dat duurde, zo k denke, goe tien minuten;
Māār de haze, in miin harte, stak gèèn òòr der buten:
k Brog miin stuk in de rigting, met al miin verstand;
En den negensten kogel akkrāāt te land
Nāāst en schietgat: kabaaf! de muur van mekander!
Twee kanons ŭŭt de rige! en en moorse stander
Die er bi ston, mee deur de puun rondumme geflaerd!
»Geluk — geen wiisheid!” zei k, »t Is en daalder waerd!”
Riep onz Kaptein »dāār heim!” en he wol niet lŭŭstren,
Wak prāātte.
Van toeversan begos t noe te dŭŭstren,
Deur den damp, en wi klāārd ons wark op de gis.
Wol ’t niet best raken? geduld! dan was t mis.
Māār, ik wil t oe belōven! al vlogg ze in den blinden,
Mannig kogel wis ziin weg te vinden;
En kostte t heurlu, t kostte ook oslu bloed! —
Et slimste toch vergink t et Morenbroed:
[158]
De vonken weid ŭŭt de Stad nābōven,
Van eersten af an: ze brien, krek as en ōven!
Eure Vlote in korten nie minder. En noe sloeg
t Krŭŭtschip an spāānders! Hol klokte os de zee veur de boeg;
De vlamme schot torenslank op! Māār, die t zoog gebeuren
Kon, in t groezaam rumoer, van den slag niks heuren.
Zo gink t er af, Man! zes uur aan een stuk! Eur Nest
Was schooneglöid as ne pipe; — al de pest
Joeg de locht in. Dat liet we os deftig betalen,
En de Kristenslaven te hope halen,
Das ze, vri van ransoen, met os gink. En bult geld
Het ze os ook, veur de Napelsen, toeëteld,
Wie dat nog toekwam. Ook wordde er beschreven,
Zwart op wit, dasze veurtāān niks en bedreven
Tegen t reg van de völke (zo t heit; māār dāār hek
Geen verstand af). Genogt, dat de schoelies eur nek
Mos bugen, en (prakkezeer et es nā!) dat onz schepen
Mee bi den dans waar!
Hoe hield ze os beknepen,
Die lelleke Fransen; pas twee jāār verleen!
Hoe wist eure dartig miljoen os ŭŭt te kleen —
Os! handvol mensen! t Lans geld, amnisie, tugazie,
Schepen, matrozen, soldāten mos weg! De koerazie
Liet zo os allenig, om, wasze, in eur euvermoed schond
En vernieldet, in Goos naam, van niis, ŭŭt den grond
[160]
Weer op te halen. Ook hield wi, diep in onz zakken
En spāārpennink vast: of he neer mog smakken,
Die dāār, op t hoogste van t rad van fortuun
Ston te kreien!
In t end lag he dale; en et gruun
Van d Oranjenboom sloeg, as de Lelies dāār ginter
Hier ŭŭt den wortel op, nāā n twintigjārigen winter.
Knap spronk ze toe, die wat kost en wat had!
Waterloo het onze kriigshaer zien vechten — de Stad
Algiers onze vlote! En — meug ze andren ook prizen
Van onz Provincies — wi durf op Gelderland wizen!
Viif Lanslu hawwe, bi t zeuvental opperste, an boord
Van de Melampes!
GARTJAN.
Ik wet wel! en zei et al voort: »De onzen zunt met!” Onder Zoutman hewwi de moppen
Ook niet ontzeen!
Kom an! noe mowwi es stoppen.
t Is goen tabak, maar de zilveren deuze is vòrt! —
k Wol mee onz gekwesten bedenken ... en kwam te kort!
Weg gink de deuze, om miin schat te vermeeren.
ENGBERT.
Bazig! oe harte, miin Vrind, zol en könnink eren.