Dui oeiandànti ziva insaèmbro par la so cal

Dialetto di Dignano

Dui oeiandànti ziva insaèmbro par la so cal: òun de luri al vido òuna mannera e al zèiga: Varda varda chi ch'ì giè cattà. No i jè cattà te begnaràvo dèi, giò respùs quill'altro; ma i vaèm cattà! Recapetìa de là òun pò quii che viva paèrsa la mannèra e vèista ch'i la giò in man d'al vèiandànto i giò scomaènzà a calpestràlo cumo ladro. Ah i sognaèm morti! Allura s'ò misso quii a òurlà, e al compagno ghe deìs: No, sognaèm, begna che tei deìghi, ma, i soìn. Parchè za poco cando tei vèvi cattà la mannèra, tei zeighivi la giè, meiga i la vaèm cattàda.

A giaèro da leìnvaèrno e pourassè friddo. La furmèiga ch a viva za fatto le so pruoveìste in tal geistà, stiva quiita in casa sògia. La zeigàla cazzàda zuttaterra, morèiva de fam, e de friddo. La giò prigà dònea la furmèiga, ch'a ghe disso òun po da magnà tanto da vèìvi. E la furmèiga ghe deìs. Vulla tèi giaèri in tal còr d' al geistà? Parchi uccaziòn mo in quilla stadiòn non tei te giè pariccià al to veìtto. Da geistà, giò respòndìsto la zeigàla, i cantivi ei desvertèivi i spassèizieri e la furmèiga culla bucca in rèidi: Se tei da geistà tei cantivi adesso ch'a zi leìnvaèrno balla.