El carnevàal l'è mort
Alfons Mandell (1870-1927)
El carnevàal l'è mort
(1896)
El Carnevàal l'è mòrt de bourtoulíte
dopo tant temp ch'i la disía malaat;
l'è mort de bourtoulite o de spiníte
fatto sta che da 'n pezz i l'ha setraat.
J'è propia andatt i carr, le mascharaade
fatte a cavall e a pée, le battaioole
che j'eùltim dée se fiiva per le straade
contra i pouggiói teutt pien de bèlle fioole,
coi fiour, coi pourtúgai, coun le cartine,
la benedíga màtta in di palott.
Alloura i daava el ciood a le vedrine
per paura de qualche véder rott,
adess i tèen davèrt e spalancaat.
Frutarooi, boumbonèer e giardineer
i vènd peu nient; e teutti g'ha giountaat
quei che poudiva faa qualche mesteer.
Adess i se countènta de balàa
in de le féste dóve le putélle
le spera de poudise maridàa
per véder de fàa tàser le budelle.
Ah, pover carnevàal mòrt e mourtént,
i te tiira peu foora da la càssa!
Se gh'era 'na speranza a gh'è peu niènt,
perché in Coumeun i pensa a n'altra tàssa.