Ho ze knikkert in Eibarge
| Ho ze knikkert in Eibarge. | |
|---|---|
| Author: | H. P. t. B. |
| Dialect: | Achterhooks |
| Text type: | |
| Comment: |
from: Driemaandelijkse Bladen. I, Siet 80
|
| : | |
'n Klein zetjen eleden sloog 't half eene op ten Eibargschen toorn; 't warkvolk is allemaole noa 't hoes hen en de kindere bunt oet de schoole; ze zölt wal haoste met 't etten edaone wèzen, want ze holt zich om 't zeggen: "Ellef uur den pot op 't vuur, um twalef uur wat etten". Op ten schoolplas is no nog nummes te zeene. Joa toch, doar kump net Batjen langs 't hekke van den meister zînen hof hen en hé loert es of nog geen kameraods zut; zee daar he'j den dikken Bennad, daor gens kump Lulefken ok al andraven; doar kuj van op an, he hef zien grotmoder ok weer leelik veur den aap ehad, want zo vrog mag hé nooit het hoes oet. Henne zal no ok wal gauw kommen, den kan zoo lomp gauw etten. Daor he'j 'm al. Oet de wîte smit ê al met ne sleiferkei en he röp: "ik magge 't eerste oetsmîten watte? we doot toch knikkeren? Zonnen fijnen sleiferkei he'j noo nog nooit ezeene; 'k heb 'm evondene op de Grolsche grinte bie Hendrik van den Trekpot, kik es wat 'n mooien!" "We doot kuultjen scheeten" zeg Batjen, "Oa wat! weês toch wîzer, we doot oetsmîten, want van de meete is mie niks weerd; doar hek gisteren toch zoo mee verknold," zeg ten dikken Bennad. ,Vîve an, wée dut er mee?" schreeuwt Lulefken. "No, too dan moar," zeg Batjen, "dan wil ik 't laatste oetsmîten, heur!" "'k Heb 't anders al lange ezeg" schreeuwt Henne, "maor't kan mie ok neet schellen, 'k komme toch wal bôven alles!" Noo zet ze de knikkers fijn op een heupken, hoo meer köpkes, hoo mooier, dan he'j ok nog meer kans dat ze melken mot. "Hier zal de kip wezen," zeg Batjen, en hé trök ne streepe adig kort bie de knikkers, zee da's 't kortste bie, da'i meugt liggen. "Ik zal wal 't eerste oetsmîten," zeg Bennad. He geet achter 't pötjen staon en smit met den sleiferklei 'n pas of tine wît. Doar maakte ê'n streepken. "Daor gao 'k boaven," röp Henne, den altîd boven alles wil wèzen; moar al kan ê fijn knikkeren, verspöllen deut ê toch op ten doer en manges is ê heelemaole bos. Kik 'm es en onmundig ende smîten. Den steen rolt ok nog, zoodat ê eiges röp: "Da's ok wît genog" en de andere lacht en zegt: "Henne wat bu'j toch 'ne onwîzen." Lulefken smit tusschen Henne en Bennad in. No mot Batjen oetsmîten. "Wacht" dech e, "ze könt ter wal es allemaole langs hen mikken en he röp "'k gao op de kip, dar!" Zeezoo, no kan 't beginnen. Batjen geet ter achter staan en Henne smit: den steen sleifert fijn, 't geet er goed op aan, joa, he raakt ze efkes, een paar köpkes valt ter of. "Melken, melken" röp e! En noo geet e der op de kneene bie liggen en de anderen ok allemaole der ummehen, want ze wilt zeen of e ok jödden wil, maar dat deut e neet; he nemt zoovölle van 't heupken af ase kan zonder dat er en köpken völt; met spieë mag neet, heb ze ezeg. "Noo, mîne vîve he'k," schreeuwt Henne, too 't köpken völt, "no mot ie Lulef." Lulef smit, maor raakt niks; he smit vlak langs Bennad zînen klomp; of e um eraakt hef? "Ze hebt 'm emeut Bennad," röp e, "mozze motte weerumme." "Dat leeg ie." "Da's al." "Ik zeg oe van neet." "No," zeg Lulef, ik nemme mîne vîve", en he löp ter as'n haze hen. "Neet grîpen" schreeuwt Batjen en veur de sekurigheid grip e eiges 't heele pötjen op; "dan mot Lulef moar översmîten." Lulef smit maor raakt niks. "Onreg verdeelt zich," schreeuwt Batjen. "'t Is toch gemeen, hè had 't anders secuur edaone, leelekert," röp Lulef, "Lig toch neet te schennebekken," zeg Henne, "ie mot smîten Bennad." Kik 'm es loeren en mikken, 't Geet er wal ne voot biehen en Batjen, den vlak bie de knikkers ligt, zet ze net op ten kop en ze stoevet oet mekare. Moar wat grip e ze nèrig op, want he vertrouwt te anderen geenen cent. "Kom jongens, noe nog 'n pötjen," rup Henne al weer, "der bunt er nog meer biêkommen, dat zal 'ne fijnen pot worden. Vîve an! Haroet, haroet!'