Iliado/Rapsodio III
Kande omni, omnalatere, rangizabis su ye la komando di lia chefi, la Troiani avancis, klamante e bruisante, quale uceli. Tale, la kriado dal grui acensas a la cielo, kande fugante la vintro e l'abundanta pluvi, li flugas super la ondi di Okéanos, adportante la masakro e la Kèr dil morto a la Pigmei. E li kombatas rude en la cielo. Ma l'Akhaiani marchis tacante, plena de forteso, ed, en lia kordio, dezirante interhelpar. Quale la Notos envelopas la altaji di monto per nebulo abomininda a la pastoro e plu favoroza a la furtisto kam la nokto ipsa, tale ke onu ne povas vidar trans la disto di stono quan onu forjetis ; same nigra polvo acensis sub la pedi di ti qui marchis, e li trairis rapide la planajo. E kande li esis proxima la uni a la altri, la deala Alexandros aparis avan la cetera Troiani, il surhavis leopardo-felo sur lua shultri e kurvigita arko same kam espado. Dum ke lu agitis du bronza piqui, il advokis le maxim brava de la Argiani por kombatar per ruda kombato. E quik kande Ménélaos, qua esas kara ad Arès, videskis lu avanirante l'armeo e marchante per granda pazi ; quaze leono qua joyas kande lu hungras, renkontrar kornoza cervo o neamansita kaprino, e devoras lua kaptajo, quankam ajila chas-hundi e vivoza yunuli persequas lu ; same Ménélaos joyis kande il vidis opoze a lu la deala Alexandros. Ed il esperis venjar su a ta qua insultegabis lu, ed ilu saltis de sua charo kun sua armi. E quik kande la deala Alexandros videskabis lu avan l'armeani, lua kordio havis trista sentimento, e lu retromarchis ad-inter lua samgentani por evitar la Kèr dil morto. Se ulu, en la fauci dil monti, vidas serpento, lu saltas ad-dope, e lua genui tremas, e lua vangi paleskas. Same la deala Alexandros, timante la filiulo di Atrevs, rieniris la turbo dil audacoza Troiani. Hektôr, vidinte lu, insultis lu per bitra paroli : – Ho desnobla Pâris, tu qua havas nur tua beleso, ho trompero ed feminatro, utinam* tu ne naskabus, o ke tu mortabus ante tua lasta mariajo ! Ya, ico esabus multe plu bona, prefere kam esar la deshonoro e la mokajo di omni ! Yen ke la haroza Akhaiani ridas pro desestimo, nam li kredis ke tu kombatis audacoze exter la rangi, pro ke tua vizajo esas bela ; ma esas en tua kordio nek forteso nek kurajo. Pro quo, dum ke tu esas poltrono, tu trairis la maro sur tua rapida navi, kun tua maxim bona kompanuli, ed, esante inter stranjeri, tu raptis belega yunino di fora lando qua esas parenta a militema homi ? Tu esas nemezurebla desfortunajo a tua patro, a tua urbo ed a la tota populo ; tu esas joyo a nia enemiki e shamo a tu ipsa ! E tu ne audacis vartar Ménélaos, qua esas kara ad Arès. Tu savus nun di quala militisto tu ditenas la spozino. Nek tua citaro, nek la doti da Aphroditè, tua hararo e tua beleso, povabus salvar tu de la fakto tranesar en la polvo. Ma la Troiani esas tro respektoza, nam, altramaniere, tu ja vestizesus per petra tuniko, pro la malaji di qui tu esas la kauzo.
E la deala Alexandros respondis a lu :
– Ho Hektôr, tu reprimandis me juste. Tua kordio esas sempre nedomtita, quale la hakilo qua fendas la ligno ed augmentas la forteso di la laboristo konstruktanta navi. Tala esas la nedomtita anmo qua esas en tua pektoro. Ne reprochez a me la aminda doti da ora Aphroditè. Oportas ne refuzar la glorioza doti dal Dei, nam nur li disponas oli, e nulu povus prenar oli segunvole. Ma se tu volas nun ke me kombatez e ke me luktez, haltigez la Troiani e la Akhaiani, por ke ni kombatez, me e Ménélaos qua esas kara ad Arès, meze di omni, por Hélénè e por lua omna richaji. E la vinkero forportos ica muliero ed elua omna richaji, e, pos kambiir neviolacebla juri, vi, ho Troiani, habitos la fekunda Troiè, e la Akhaiani retroiros ad Argos, qua esas regiono nutristino di kavali, ed ad Akhaiè qua esas lando havanta bela mulieri.