La Cortina de Colfosch
La Cortina de Colfosch.
La nöt cun ares fosces é rovada,
Cun vënt lisier dai crëps alc éra gnüda.
Y á paré a ciasa döt cun bela scoada;
Dl bel sorëdl la flama se destöda,
Söl firmamënt é nʼ atra löm impiada,
La löna sceria, che so monn salüda,
So monn di morc, che te cortina palsa,
Da olache mai plü ëi rovegní nʼ alsa.
Tres y tres dormi iló n sonn te sües fosses,
Che se leva gobes, lunges dala tera;
Brëies cater, frades ʼci chëres, püch grosses,
Forma so let; dagnora pesc, mai vera!
Desmentié ái dötes de chësc monn les cosses,
Ne pënsa ai vis, che riac se sera y zera;
Frëic ési iló, de romuns spëisa delicata,
Ciamó gonot maledis da jënt mata.
Dl vënt le sofl frësch söla doman ne sënti,
Di pici flinc le bel cianté plü ne nʼ aldi,
Le ligher cianté dl ial iló desmënti,
Dl cör de lëgn le sonn, aldí lunc bëgn scialdi,
Plü nʼ i descëda dal sonn mai plü, oh cënti!
Pro frogoré, do le laur, plü ne se scialdi;
Sü pici mituns grams, nudris cun pëna,
Plü nʼ i aspeta sön antoré por cëna.
Mo de chësc monn os gragn, alzá a fortüna
Zënza mirit, zënza virtú sfadiosa,
De desprijé la jënt, che dorm iló a öna,
Stravardesse! Aziun fossel spaventosa!
Tra i tröc ilominëia iló fosch la löna,
Che cun onur plü co atri y man gloriosa
Le scetro pesoch ëise porté de monarca
Y a port sigü mené le popul sön barca.