Lo solelh levant
LO SOLELH LEVANT
Mès quand la nuèch arriba e que, sus la colina,
L’ombra plèu d’en amont coma una cenre fina,
E quan lo solelh, tala una flor, se frostís,
N’a plus de flamba e sembla un lum que s’escantís
Quand de l’autre costat, darrièr la larja espatla
D’un puèg, la luna fa roja sa cara palla,
La còrba fug, la còrba al fons dels bòsc s’escond
E n’a pas qu’un còp d’uèlh pel solelh que trescond.
Sola, al cap d’una granda e negra rocalhada,
Una ègla fauba, fièra, a la testa quilhada,
Coma quauqu’un de fòrt e que se sent chas èl,
Assista gravament a la mòrt del solelh.