Luźne kartki/całość

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Leopold Staff
Tytuł	Luźne kartki
Pochodzenie	Dzień duszy
Data wydania	1908
Wydawnictwo	Księgarnia Polska B. Połonieckiego / E. Wende i Spółka
Druk	W. L. Anczyc i Spółka
Miejsce wyd.	Lwów, Warszawa
Źródło	Skany na Wikisource
Inne	Cały tomik
Indeks stron

[ 21 ]LUŹNE KARTKI

[ 23 ]NASZA NOC.

Srebrne sieci, niby tkań pająka,
Gdzieś po gwiazdach rozpina marzenie...
Noc szepcąca przycicha i wsiąka
W zaufane naszych dusz milczenie...

Jak ptak trwożny, który się obłąka,
Serce tłucze się w piersi szalenie...
Srebrne sieci, niby tkań pająka,
Gdzieś po gwiazdach rozpina marzenie...

W kwietnem sercu niebieskiego dzwonka
Perła rosy drży... Płaczu wspomnienie...
Noc szepcąca przycicha i wsiąka
W zaufane naszych dusz milczenie...

Jak opiła słodką wonią płonka,
Ciężka snami myśl pada w omdlenie...
Srebrne sieci, niby tkań pająka,
Gdzieś po gwiazdach rozpina marzenie...

Jeszcze nigdy nie pachła tak łąka,
Ni tak do stóp nam kładły się cienie...
Noc szepcąca przycicha i wsiąka
W zaufane naszych dusz milczenie...

[ 24 ]

Senny spokój, ze smutkiem rozłąka,
Ciche gorzkich myśli zatracenie...
Srebrne sieci, niby tkań pająka,
Gdzieś po gwiazdach rozpina marzenie...

[ 25 ]WEZWANIE.

Dusza tęskniąca,
Snom dana w straż,
Blaskiem miesiąca
Serce twe trąca...
Ty znasz ją... znasz...

Z gwiazd los ci wróżę...
Drgnął szat twych skraj...
Płoną ust róże...
Księżyc lśni w górze...
Usta mi daj!...

Owoc dojrzewa
Przepychem kras...
Wnet spadnie z drzewa...
Noc czar rozsiewa...
Już zbiorów czas...

Krótkie są noce —
Rozkosz u wrót...
Strząśnij owoce...
Serc naszych moce
Dojrzały w cud...

[ 26 ]BLADEJ DZIEWCZYNIE.

Twej wątłej twarzy piękno chore anemiczne,
Śni o znużeniu twojej krwi bladej, omdlałej,
Która leniwem tętnem fali ociężałej
Ożywia twe wysmukłe członki seraficzne.

Tyś jest spłowiałym blaskiem spopielałej chmury.
Zwietrzałą wonią, którą tchną spełzłe kobierce...
Za skąpo w alabaster wsączono purpury.
W drętwym snem wycieńczone, niedokrwiste serce.

Dla ciebie, Piękna moja, hoduję winnicę,
Gdzie ciepło słońca w gronach dojrzałych sok słodzi.
Podlewam ją swą własną krwią, kiedy dzień wschodzi
I dla ciebie przeznaczam swych trudów krwawicę.

Przyjdź! Soki z gron wycisnę i tobie, Jedyna,
Zgotuję złotą kąpiel, byś moc zdrowia ssała
Spragnioną, nagą skórą dziewiczego ciała,
I byś ożyła słodkim ogniem mego wina!

[ 27 ]W PRZEDEDNIU.

Usta twoje, dziewczyno, całowań łakome
Śnią dziwy, co się własną trwożliwością płoszą...
Obietnicy ust męskich jeszcze nieświadome
Czują, że jest im tajne coś, co jest rozkoszą...

Drżą tęsknotą za czarą słodyczy nieznanych,
Roztapiając swą bladość w wrącej krwi rumieńcu;
Żary pragnienia gaszą na ustach siostrzanych,
Bo im nie zakwitł jeszcze sen o oblubieńcu.

Lecz nim twe usta ogniem pożądań bezradne,
Zwyciężone pragnieniem rozkoszy potężnem,
W nieprzytomnem szukaniu mdlejące, bezwładne
Tkną ust mych całowaniem pierwszem, niedołężnem:

Chcę jak najdłużej patrzeć, jak się nasze obie
Dusze zmagają, liljom twym kradnąc biel skrycie...
Bowiem to najpiękniejsze, co znikome w tobie,
A większą mi rozkoszą podróż, niż przybycie!

[ 28 ]WIR.

Krew gna nas w szał! Rzuć wiosła! Na głębokie wody
Łódź nas zagnała! Nie broń się błagań próżnicą!
Prośba dla tej topieli zbyt płytką kotwicą!
Zdradził cię wróg twój boski: czar twojej urody!

Rozbić się musisz! Piękność wodzi otchłaniami...
Usta twe, jeśli milczą, to tylko kochaniem...
Usta twe myśleć zdolne jeno całowaniem...
Piękność niebezpieczeństwem jest... A myśmy sami...

Duszę pełną całunków masz nienarodzonych,
Co w twej piersi o ciepły marmur łona twego,
Jak ptaki, skrzydłem biją... Puść je! Niech wybiegą!
Jak pszczoły miód mi zbiorą z twych ust rozchylonych.

Tyś piękna! Na nic wiosła! Dzierżysz je z nawyku...
Ręce twe przeciw wirom — to lilje najwiotsze...
Biały lęk twój w sen pada błogiego zaniku...
Pójdź w uścisk! Łódź twa pędzi w rozbicie najsłodsze.