NA DEIRFIÚRACHA
Bhí sé thar taomadh an babhta seo: ba é seo an tríú stróc apaipléise a bhuail é. Oíche tar éis oíche, chuaigh mé thar an teach (ba le linn na laethanta saoire ón scoil é seo) agus scrúdaigh mé an fhuinneog chearnógach a raibh solas ag teacht as: agus oíche tar éis oíche, chonaic mé go raibh sí ar lasadh sa chaoi chéanna, go fann agus go cothrom. Dá mbeadh sé marbh, a smaoinigh mé, bheadh an seomra níos dorcha agus d’fheicfinn scáil na gcoinnle taobh thiar de na dallóga, óir bhí a fhios agam go gcaithfear dhá choinneal a chur ag ceann an choirp. Ba mhinic a dúirt sé liom: ‘is gairid an seal atá fágtha agam sa tsaol seo’, agus shíl mé gurbh fhánach a fhocal. Anois bhí a fhios agam gurbh fhíor é. Dúirt mé an focal paralysis go ciúin liom féin gach uile oíche agus mé ag stánadh suas ar an fhuinneog. Ba ait an focal ar mo chluasa riamh, fearacht an fhocal gnomon san Euclid agus an fhocal simony sa Teagasc Críostaí. Anois áfach, thaibhsigh an focal dom mar a bheadh neach mailíseach agus peacúil ann. Chuir sé scéin ionam, ach san am céanna shantaigh mé a bheith níos gaire dhó agus féachaint ar a shaothar marfach.
Bhí sean-Mhac Oitir ina shuí cois tine ag caitheamh gaile nuair a tháinig mé anuas an staighre ag am suipéir. Fad is a bhí m’aintín ag dáileadh amach an leite, deir sé, mar a bheadh ag filleadh ar ais ar ráitis éigean a rinne cheana féin:
“Ní hea, ní déarfainn go raibh sé… ach bhí rud éigean corr… bhí rud éigean ait faoi. Is é mo thuairimse...”
