“Cé atá ann?” a deir an seanfhear.
“Cad chuige go bhfuilir sa dorchadas?” a d’fhiafraigh an guth.
“An tusa atá ann, Hynes?” a d’fhiafraigh Mr O’Connor.
“Is mé. Cad chuige go bhfuilir sa dorchadas?” a dúirt an t-uasal Uí hEidhin agus é ag druidim le solas na tine.
Fear óg ard agus caol le croiméal buí-dhonn a bhí ann. Bhí braonta báistí ar crochadh thar imeall a hata agus bhí cába a sheaicéid iompaithe suas aige.
“Halló, Mat,” a dúirt sé le Mr O’Conner, “cad é mar atá ag éirí leat?”
Chroith Mr O’Connor a cheann. D’éirigh an seanfhear ón tine agus, tar éis ladhrála timpeall an tseomra dhó, d’fhill le dhá choinneal a lasadh sa tine ceann i ndiaidh a chéile, gur rug chuig an tábla iad. Tháinig seomra lom chun solais agus chaill an tine a luisne chroíúil. Ní raibh aon rud ar na ballaí cé is moite de chóip óráide toghcháin. I lár an tseomra bhí tábla beag ar a raibh carn páipéar.
Sheas Mr Hynes i gcoinne an mhatail agus d’fhiafraigh: “Nár íoc sé go fóill sibh?”
“Níor íoc,” a dúirt Mr O’Connor. “Tá súil agam ó Dhia nach bhfágfaidh sé ar an talamh tirim sinn anocht.”
Rinne Mr Hynes smiota gáire.
“Ó, íocfaidh. Bí cinnte dhe,” a dúirt.
“Tá súil agam nach ndéanfaidh moill leis má tá dáiríre faoi,”, a dúirt Mr O’Connor.
