Tá sé marbh. Tá ár Rí gan Choróin marbh.
A Éire, caoin go géar goirt
Mar mhilleadar é, fimíní ár linne searbh
is d’fhágadar a éagmais ort.
Tá sé sínte marbh, maraithe ag an chonairt chladhartha
a thóg seisean ón phuiteach;
is tá aisling is dóchas Éireann
táid fágtha ina gciseach.
I bpálás, i dtigh nó i mbothán
An croí Éireannach, pé áit ina bhfuil sé
tá sé brúite – óir tá Parnell sciobtha uainn
an té a chuirfeadh crot is críoch lenár ré.
Bhainfeadh cáil a Éire ionúine amach
Scaoilfeadh an brat uaine, brat a roghain.
D’ardódh a hionadaithe, baird is laoch’
os comhair súl náisiún uile an Domhain
Saoirse a bhí sé ag tnúth léi
faraor ní raibh sa tsaoirse ach aisling gheall
Rinne gach iarracht a cur chun críche
ach baineadh a aisling uaidh le fuath is feall
Mo náire na lámha meata crua
a mharaíodar a dTiarna nó le póg fhuar
a rinne scéal air le daoscarshlua
na sagart lústrach nár chairde leis iad monuar!
Go mba údar náire a gcuimhne go deo
an dream a thriall clú an ardfhir a mhilleadh.
Dream ar chaith seisean anuas orthu le gleo
an tan glórmhar úd a bhí i mbarr a réime
Thit mar thitid na tréan
Níor chaill a mhisneach is níor ghéill
Agus thug an bás féin
le chéile é le laochra Gaedheal
Ní chuireann torann comhraic isteach ar a shuain
Ina luí go socair atá: níl i mbroid
