’na shìneadh; is e gun chomas olc an t-saoghail so a mhiadachadh.
Air an tilleadh air ais, bha Iain Ruairidh a’ talach nach d’fhuair e cothrom air Dunoidheas a chur anns an aona phasgan ri càch.
“Tha thu canail rium,” fhreagair an t-Ogha Mór an coinneamh an t-seanachais a bha eatorra, “gu’ bheil thu fàgail an Arm-dheirg; ach a-nise—bho’n a dh’earb thu an urrad-sa—dé ni thu gun Mairearad Nic Uaraig?”
“An rud a rinn an Gall gun airgiod—deanamh as a h-aonais,” dh’aidich Iain air a shocair. “Cha’n’eil i air mo shon, no idir mis’ air a soin-se. Bha mi air mo dhalladh nuair a thaobh mi rithe.”
“Bha, laochain,” leasaich an t-Ogha mar gu’m biodh e buidheach dhe na chual e. “Cha’n e fuaidreag na liudha bheir bradan a àllt. Cha b’i thigeadh air a’ chliabh-mhòine. Mnathan a’ bhaile-mhóir, cha’n’eil de dh’fhuil annta na chuireas clann mu theine dhut. Nach i do mhàthair a ni an toileachadh ri do ruigheachd? A-màireach aig deich uairean, cuiridh sinn ar n-aghaidh air rathad an Eilein. Beannachd leat!”
“Mar sin leibh-sa,” fhreagair Iain. “Aig deich uairean.”
Chunnaic an là-na-mhàireach an turus air thoiseach orra; is, mìos an déigh sin, bha fàilte nan càirdean ann an Eilean a’ Cheò, a’ cur gach doilgheis gu buileach a cuimhne.
Chaochail a’ Bhan-righ; ach cha do dh’éirich gu h-olc do’n Dotair Mac Uaraig. Chunnaic e buaireas
