“Tha na Goill dona gu magadh, chuala tu. Saoil dé bh’aig’ an fhear ud ’na t’aghaidh, nuair a thòisich e ri tilgeannas ort?”
“An rud a thug na maoir do dh’Ifrionn, ma gheibh mise mo chothrom fhin air—an rud a gheibh.”
“Cha chuirinn do thogradh idir an uibhireachd dhut. Fuirich ort! An aithne dhut an abhainn a tha ruith gu mol, ann am bun a’ chladaich mu cheithir mìle eadar so ’s Caol-àcainn?
“Gu math: Abhainn Lusaidh.”
“Abhainn Lusaidh.”
“Dìreach!”
“Am beil sin fada bho na Phort Mhór?”
“Mu cheithreamh a’ mhìle ’n ear air.”
“Nise, Raitein, gheall thu dhol air ceann-turuis,” chaoinich i ris le fiamh gàire; “is ma ni thu gu math e, tha do dhuais air thoiseach ort.”
“Tha mi deiseil,” fhreagair esan gu clis.
“Nise, mu ta! Fuirichidh tu ann an so gus an tig am marcach a bha lium-sa. Tha aige ri bhi Sléibhte roimh latha; seallaidh tu an t-aithghearr dha. Cha mhisd thu’n daga so mar charaid, gun fhios nach fhaod thu feum a chur air. An d’thuirt thu’ gu bheil sluic ’s a’ Mhòintich Mhóir?”
“Na thiodlaiceadh muca-mara cho sàbhailte ri sùil Loch Aisig, ged is domhainn i.”
Chuir Mairearad an daga ann an làimh Rhaitein; is shaoil esan nach fac e riamh na bu dhealbhaiche do’n t-sùil na e. Thug i mar an ciadna, adharc fhùdair is gàmus dha, agus tomhas de fhùdar còmhla ris.
