Dé, m’úncail maith saor ach fuaireamair call-aoth agus greadadh. Do bhí snámh agam an uair úd.
Do bhí an bád mór a bhí againn síos go gunail, cheithre bainirseacha, dhá tharbh agus dhá ath-rón[1] a bhí innte—cheann i dtómas gach nduine againn a bhí insa bhád. Do bhí soitheach lán age gach fear. Do bhí sé déanta amach insan am san go raibh gach soitheach róin comh maith le soitheach muice. Do chuaidh na croicinn hocht bpúint.
Is ait mar bhíonn atharú ag teacht ar an saoghal. Ní chuirfeadh aenne anois aon bhlúire de rón ’n‑a bhéal. Deinid siad é leaghadh chun soluis, mar bíonn íle an domhain ann. Rud eile, dá mbronnfá an croiceann ar dhuine uasal ba dhícheall do é bhreith uait. Is fada gur chuir aenne aon fheiste ar cheann aca ach é chaitheamh chun na madraí. Ba chongnamh maith chun maireachtaint insa tsaoghal úd iad idir chroiceann agus iasc agus do bhí paca mine le fagháil ar rón san am úd. Níl aon áit go dtabharfá píosa róin leat ná go bhfaghfá a mheádhchaint de phíosa muicfheola dá mbeadh insa tigh. Níl ’fhios ag aenne cad is maith dhóibh le n‑ithe mar na daoine bhí ag caitheamh na neithe seo bhíodar dhá uair níos fearr ná na daoine tá anois ann. Deireadh daoine bochta fé’n dtuaith gur dhóigh leo go mbeadh saoghal an fhiolair aca dá mbeadh biadh daoine aca a bhíodh i nDaingean Uí Chúise. Ach is amhlaidh mar atá an scéal go bhfuil lucht an bhidh mhaith insan uaigh fadó agus lucht na gorta ’n‑a steille-bheathaidh fós.
- ↑ Rón bliana go dtí
