ar seisean liom-sa. Lionn dubh do bhí aige féin ’á shlugadh ar nós bó ag ól uisce.
“Cuir gloine biotáile chuige seo,” ar seisean. “Is dóigh liom nach maith leis an rud dubh so.”
Do dhein an fear istigh san. Bhí cúigear eile fear timcheall Liam an uair seo agus iad ag cainnt le ’chéile ’s ag ól. Do chuala breis cainnte lasmuich agus do dhruideas chun a’ dorais féachaint cad a bhí ann. Cad a bhí le feiscint agam ná beirt phóilíní agus fear ag dul go dtí an príosún aca; agus ar fhéachaint géar dom cé bheadh ann ná Paid Shéamais.
Do chasas isteach agus d’innseas mo scéal d’fhear an tsiopa. “Níl fagháil amach air, pé scéal é, go dtí n-a deich a chlog anocht,” ar seisean. Gan mhagadh ná bréag bhíos leath-chraiceálta ar chloisint an scéil sin dom—criú an bháid againn-ne imithe gan chrích san am san—fuireann an bháid eile ullamh chun teacht abhaile agus tráthnóna aoibhinn aca chuige.
Bheirim buidheachas mór le Dia indiu agus an lá san nár dheineas an rud a bhí beartaithe agam a dhéanamh an uair sin, sé sin suidhe síos agus mo dhóthain d’ól. Do thuigeas dá mbeadh san déanta agam nach foláir nó go dtiocfadh an saoghal comh bog orm leis an muinntir a bhí amhlaidh. Do bhí cúis agam bheith cráidhte: an bád a bhí i n-éineacht linn imithe abhaile agus criú mo bháid-se agus leaghadh chubhar na h-abhann ortha, triúr dritheár aca craosálta le digh, fear aca i bpríosún, beirt eile bhí innti ná feaca i rith an lae ná fós—duine go dtugaimís “Kerry” air—agus slataire óg go raibh gaol aige leis.
Thugas m’aghaidh ar ché an chuain agus díreach seadh bhí an bád eile casta amach ó’n slip. D’fhágadar slán agam-sa agus do leigeas mo bheannacht leo. Do bhí an tráthnóna go h-aoibhinn an uair seo cé ná raibh deagh-chuma ar an spéir.
Ar chasadh ó’n gcé dhom cé bheadh im’ choinne anoir ná
