doras amach go buidheach beannachtach. Do chasas arís ar Dhiarmaid leis an mbuidéal leath-fholamh.
“Ó, scoltadh an bhurdáin go ndeinidh sé orm má bhlaisim é!” ar seisean; “fuaireas mo dhóthain do i n-éineacht.”
Do chuireas gloine i lámh m’athar agus dubhart leis í choimeád dom. Timcheall leath-ghloine do leig sé innti. Do bhlais mo mháthair é agus is sin a raibh ann. Do líonas an gloine chugham féin—an chéad bhlaiseadh ó fhágas an Daingean. Do líonas thar n-ais an gloine agus shíneas chun fear an tseoidh í.
“Ó!” ar seisean, “tar éis na móide.”
“Dhera, dar ndóigh níl aon bhun leis a’ mburdán san, ’amadáin,” arsa mise, “ach nath atá i mbéal na ndaoine.”
“Mhuise, dar Muire! is dócha é,” ar seisean, agus do scaoil siar í.
D’fhan sé againn nó go raibh sé i n-aimsir chodlata go h-árd. Ní raibh ’fhios age m’ mháthair gur chuas-sa sa chúntúirt leis i bpoll an róin go dtí an gloine dhéanach so agus is é an chéad rud a dhein sí dul ar a glúine agus buidheachas a bhreith le Dia a thug saor an bheirt againn. Níor chuir m’athair an tsuim sin ar fad sa scéal.
An uair a bhí an biadh caithte againn do bhuaileas féin amach agus do chuas ar thuairisc Phaid Shéamais. Dubhart liom féin go mbeadh pas beag eile grinn agam air sin leis. Ní raibh sé i bhfad ó’n dteine agus casóg caithte aniar ar a shlinneáin, a phíp ’n-a bhéal aige agus gan innti ach an luath. Chuireas ceist air an raibh sé ag dul i bhfeabhas.
“Táim, agus ní bheadh aon mhaith go deo orm mara mbeadh an braon úd.”
“Ba dhóigh liom ná fuil faic sa phíp agat.”
“Níl ná é agam le cur innti, ’mhuise, a Thomáis Criomhthain, a bhuachaill,” arsa Paid. “Tá ana-mhilleán agam ar dhroch-ghloine bhiotáile dh’ólas an lá chuamair ’on Daingean.”
“Is dócha go raibh a thuille thiar ’n-a theannta ’gat.”
