de cá raibh an chuid eile d’fhuirinn na luinge. Dubhairt an seana-bhuachaill gur suarach an criú ba ghádh dho—é féin agus beirt.
Fear fuinniúil láidir dob’ eadh fear an Rí agus tháinig sórt feirge air chuige.
“Ní tusa is cóir a cháineadh ach na daoine bhac tharsta thu, tu féin agus do sheana-chnobalach diabhail árthaigh; agus ná tabharfainn leath-choróin ar a seans dul choidhche ’on Oileán,” ar seisean. “Bíodh criú fachta agat le linn me chasadh thar n-ais nó mara mbeidh tógfad aisti a bhfuil innti agus cuirfead i n-árthach eile é.”
Sé an fáth go raibh fear an Rí ag labhairt comh mí-chéadfhach mar do bhí beartaithe air féin chun a bheith i n-éineacht leis.
Is beag nár shéid an fear liath fuil shrón. Tháinig dath gorm air i n-ionad a bheith liath. Thug sé seáp reatha an cé amach i ndiaidh an duine eile ach do chuir muinntir an Oileáin cosc leis. An uair a cuireadh stop leis do labhair sé go h-árd mar tharbh buile. “Teir’ i n-ainm puillíní an diabhail! maran agat atá an teideal chun mo bháid-se; nó cé thug duit é?” ar seisean leis an bhfear cósta.
“A’ bhfuil aon fhear agaibh-se annsan ó’n Oileán a chuirfeadh na seolta go barra an chrainn dom agus a raghadh lem’ chois?” ar seisean, agus scéan buile ’n-a dhá shúil.
Cé go raibh an mhin agus an plúr ag teastáil go géar ó sna h-oileánaigh ní ró éascaidh a dheineadar é fhreagairt. Dubhairt duine aca ná raibh eolas ar an ngnó san aca. Ní raibh ach an méid sin ráidhte nuair a ghaibh fear an Rí anuas an cé agus struip siubhail fé, agus beart ’n-a láimh aige fé mar bheadh beatha an lae déanta suas aige do féin. Ní raibh aon amharc ag an bhfear liath air nó gur bhuail sé isteach ar bórd na luinge chuige.
“Bhfuil aon chabhair solártha ó shin agat?” ar seisean.
“Is cuma dhuit-sa insa diabhal agam nó bhuam iad,” arsan máirnéalach aosta.
Ar an am san do bhí beirt phóilíní ’n-a seasamh ar an gcé.
