fhios agat an Té a chuireann ar an gcaol-chuid tamall sinn gurb É a thugann an raghairse tamall eile dhúinn.”
Do h-innseadh di conus mar a thuit amach.
“Ó Mhuire! is fada go bhfaghadh daoine eile an fhóirithint sin,” ar sise.
“Ach ná raibh sé fachta agat sara bhfuaireamair-ne é?” arsa fear againn.
“Conus san?” ar sise.
“Mar thug Dia bhúr ndóthain d’bhúr gcuid féin díbh-se agus chuir Sé sinn-ne ar an gcaol-chuid;” agus d’fhág sé an scéal mar sin age bean na tuaithe.
Tháinig dhá bhanbh agus dachad ’on Bhlascaod de’n scríb sin. Dhá cheann a bhí agam-sa agus geallaim-se dhuit go raibh mo dhóthain ionnta agus an té go raibh na trí cinn aige go mb’fhearr leis go mbeadh an tríú ceann báidhte i ndeire na dála; mar, ó lá na mbanbh a cheannach, do theip an déirc. Do bhí sé ráidhte gur droch-thuairisc a chuaidh amach orainn. Pé scéal é do rith lem’ dhá bhanbh féin go h-álainn agus ní rabhadar ró fhada ar mo láimh san am go bhfuaireas naoi bpúint ortha.
Níl aon uair do bhíodh muca againn chun margaidh ná go mbíodh orainn dhá lá agus trí lá do thabhairt i nDaingean Uí Chúise leo, agus, go minic, seachtain insa dubhluachair. Do bhíos féin agus mo dhá mhuic trí lá, an babhta san, insa Daingean agus trí oidhche, go raibh leath-fhiacha ceann de sna muca caithte agam, is sin é an fáth gur chaitheamair uainn ar fad iad, le breis agus fiche bliain.
