uatha, agus le cipín soluis eile do chaitheamh leo iseadh do bheadh barr a sclábhaidheachta aca.
Le linn an fhir seo a thuit a thógaint ar a bhuinn—agus ní fear a thuilleann sé a thabhairt air ach raispín, mar dá mbeadh fear fónta insa phost go raibh sé d’fhágfadh sé an post i bhfad níosa thúisce; ach do bhí so d’iarraidh fir mhaith a dhéanamh de féin, rud ná raibh ’n-a chumas an lá do ghoill tobac air—do bhí sé mar bheadh fanntais air le linn é thógaint. Dubhairt duine braon uisce chur air; dubhairt duine eile blaiseadh biotáile thabhairt do ach dubhart féin leo a dhóthain tobac a thabhairt do go mb’fhéidir gurbh’ é bhí ag teastáil uaidh!
Ní rabhas féin ró bhuidheach de ó’n uair a thugas fé ndeara ar dtúis timcheall an tobac é; agus do bhí fhios agam nach aon duine chuir ’n-a bhun é ach a dhailtínteacht féin; agus dubhart le fear an tighe é chaitheamh síos fé’n dtigh, nárbh’ aon ghalar báis a bhí air. Do tógadh mo réic as an áit go raibh sé agus ní raibh sé ach glan as san am gur chuala ceann de sna mná ag rádh na cainnte seo “gurab ort féin a bheidh an chéad phípeanna agus tobac eile!” ar sise; agus le linn an méid sin a rádh dhi thug sí súil-fhéachaint ar an mnaoi eile a bhí i n-aice léi agus do phrioc í ach níor mhúscail sise agus níor chorruigh.
“De bheirim ’on diabhal thu, maran luath do dhein meig díot!” ar sise, ag crothadh níosa threise; ach dob’ é an scéal céadna aici-se é. Tháinig bean agus bean eile mar a raibh sí. Tháinig cupa de’n bhfíor-uisce. Do cuireadh braon uirthi dhe le spíonóig agus do bhraitheadar ag teacht go mall í.
Do bhí radharc breagh agam ortha, fé mar tá ráidhte cheana agam, as an gcúinne gur cuireadh me; agus rud eile, ba mhaith liom an radharc san mar dob’ é seo an chéad tórramh riamh go rabhas air lasmuich de’n Oileán so.
Do bhí fear i n-aice liom de shíor, fear breagh deagh-
