cailín do chonnaic ar dtúis é. Do phreab sí ó’n ndoras agus scéan buile ’n‑a súile. Níorbh’ fhada gur bhuail sé isteach thríd an dtigh.
Do bhí duine i bhfus agus duine thall agus bas ar a mbéal aca agus na cailíní ba mhó do leig duine aca gáire agus níor ró fhada gur fhreagair duine eile í. Do bhí an cigire agus a cheann sa spéir aige, ag féachaint ar an bhfalla, ag féachaint ’sna frathacha agus ag féachaint ar na scoláirí tamall eile.
“A Mhuire!” arsan Rí i gcogar liom-sa “tá cheithre súile air.”
“Tá, agus solus d’á réir ionnta,” arsa mise leis.
“N’fheaca riamh roime seo a leithéid do dhuine,” ar seisean.
Aon uair a chasadh sé an ceann do bhíodh scáil ’n‑a shúile. Fé dheire do phléasc a raibh istigh ar gháiridhe—an chuid mhór go léir agus an chuid bheag ag scréachaigh le h‑eagla. Is beag nár thuit an mhaighistreás le náire agus tháinig ana-bhuile ar an gcigire.
“Déanfaidh sé lá murdail,” arsan Rí aríst ana-íseal liom féin, “nó n’fheadar an bhfeacaidh aon duine riamh aon duine eile go raibh cheithre súile ann,” ar seisean.
B’é siúd an chéad duine riamh a chonnaic na h‑óga go raibh spéaclaí air.
Thug an cigire greadadh maith cainnte do’n mhaighistreás—allagar nár thuigeas-sa ná aenne ar scoil agus as an ngreadadh cainnte sin do do láimhsigh a mhála bóthair agus do bhuail an doras amach agus do chuaidh ar bórd an bháid do bhí ag braith leis agus níor tháinig ’on Bhlascaod riamh ó shin.
D’fhág an fear buile seo an scoil amach mar ghaibh sé isteach gan ceist a chur ar leanbh ná ar pháiste agus mo gheall leat, a léightheóir, gurb’ in scéal ná fuairis le léigheamh riamh roimis seo ná b’fhéidir faid is beo dhuit ach oiread. Do chuir an mhaighistreás bhocht fanntais di tar éis é dh’imeacht. B’éigean domh-sa dul ag triall ar chupa fíor-uisce dhi. Eibhlín a chuir ann me insa tigh ba ghiorra dhom.
