tag kahitingala, daw hiilhan niya ang alahero nga si Simoun, samtang ang iyang maigmat nga dalunggan nakabati niining hamubong panagsulti:
— Ang sinyas mao usa ka buto ...
— Oo, ginoo.
— Ayaw kamo kahadlok; ang Heneral maoy nagsugo, apan ayaw baya kamo pagsaba niini. Kon mosunod kamo sa akong pahimangno, mousbaw kamo sa katungdanan.
— Oo, ginoo.
— Na, pangandam kamo...
Nahilum ang tingog, ug human sa pila ka gutlo ang sakyanan milakaw. Si Pansat nga Luto, bisan sa iyang wala lamay pagtagad nakayamyam:
— Mao rag adunay mahitabo...bantayan ta ang atong mga bolsa.
Ug, sa pagtan-aw niya nga ang iyang mga bolsa walay sulod, mibalik pagpakibo sa iyang abaga. Unsa man sapayan kaniya kon magun-ob ang langit?
Ug mipadayon sa iyang pagsuroy. Sa paghilabay niya sa atubangan sa duha ka tawo nga nanagsulti, iyang hibatian sa baba sa usa kanila nga napuno ang li-og sa mga rosaryohan ug mga karmen, kining sultiha sa tinagalog;
— Ang mga prayle labi pang makagagahum kay sa Heneral, ayaw pagpabitik. Kini mopauli ug sila mahabilin. Kon ayohon lamang nato pagbuhat, kita mahimong mga adunahan. Ang sinyas mao ang usa ka buto...
— Hala, kalaki, mibagolbol si Pansat nga Luto, nga nangluto sa iyang mga tudlo; didto ang Heneral, ug dinhi si Pari Salvi. Makalalaut sa atong nasud... Apan, unsa may akong labut?
Ug pinakibo gihapon ang abaga ug ginuntan sa pagtutho, duha ka lihok niya nga nagpaila sa iyang walay pagtagad sa mga butang sa kalibutan. kalibutan, mipadayon sa iyang pagpaminaw...
Ang mga sakyanan nagsabongsabong lamang, mohunong na man dool sa pultahan aron paghatud sa mga sakop sa taas nga katilingban, ug unya molakaw. Ang mga ginang, bisan walay tugnaw, nagkupo sa mga maanindot nga kupo, mga panyolong sida ug hangtud mga “sobretodo” alang sa tugnaw; ang mga lalaki ang mga nasul-ob ug frac ug korbata nga
