Tuod man si Simoun wala mo-adto sa tiyatro. Sukad sa ika 7 sa gabii nanaug sa iyang balay nga wala mahamutang ug naga salig hinuktok; hikit-an sa iyang mga binatonan nga nahisakag kaduha gikuyogan sa nagkalainlaing tawo; sa pagka ika 8 sa gabii hikit-an ni Makaraig nga nagasalig suroy-suroy sa dalan sa Ospital, haduol sa kombento sa Santa Clara, nga nahiatol nga nagadobla ang mga lingganay sa simbahan; sa pagka ika 9 hikit-an pag-usab ni PANSAT NGA LINAPWAAN sa duol sa tiyatrohan nga nakigsulti sa usa ka tawo nga daw estudiyante, misulod sa pultahan ug mibalik sa paggula, ug nawala sa mga landong sa kakahoyan.
— Ug unsa may akong labut? — mibalik sa pag-ingon si PANSAT NGA LINAPWA-AN; — unsa may akong makuha kong pahibaw-on ko ang lungsod?
Si Basilio, ingon na sa atong hibaw-an sa sulti ni Makaraig, wala usab motan-aw sa dula. Ang ala-ut nga estudyante sukad mahiuli gikan sa San Diego aron sa paglukat sa pagkabinatonan ni Juli nga iyang pangasaw-unon mibalik sa paggunit sa iyang mga basahon, kanunay lamang sa ospital, nagatuon kun nagapaniid kang kapitan Tiyago, nga masakiton, nga gitinguha niya sa pag-ayo ang sakit nga ginabati.
Ang masakiton nabagulbolan na kaayo ug dili maantus sa oras nga magadaut ang buot, kay magluya tungod kay dili kaayo makatabako sa ampiyon nga ginakutuhan ni Basilio, magasaba, mamalikas ug manumboy kang Basilio; si Basilio moduko lamang sa dakung pag-antus nga magatuo nga kadtong iyang gibuhat maayo alang sa tawo nga dako kaayo siyag baslonong kabubut-on, ug mao ray human sa gusto kong dili na gayud mahimo; kong matagbaw na ang giyan, ang mana
nap sa bisyo si kapitan Tiyago malipay; mobati, motawag ka-
