- 343
Sa atubangan niining hunahunaa ang tanan iyang gihikalimtan: mga pangigi, mga pag-antos, mga kaguol, sa pagbati; ang maluloy-ong batan-on mao day iyang nahunahuna ang iyang gugma. Wala maghunahuna kaniya, sa walay pag-ukonukon, mipadulong gilayon sa balay ug salamat sa iyang panapot nga maayo ug sa iyang panglihok nga walay makapugong, nakalahos sa dakong kasayon sa ganghaan.
Samtang kining mga mugbong hitabo nahimo diha sa dalan, didto sa kan-anan sa mga hamili, gidawatdawat sa daghang kamot usa ka tinabas nga panit nga gihimong papel ug gisulatan sa tinta nga mapula niining mga makalilisang nga mga pulong:
— Juan Crisostomo Ibarra?, — nangutana ang Iyang Kamahatan ug tupad.
— Kangil-ad nianang tiawa! — miingon si Don Custodio; — gitiman-an ang papel sa usa ka manggugobot nga namatay na kapin sa napulo na ka tuig!
— Manggugobot!
— Maoy usa ka tiaw batok sa kagamhanan.
— Labi na kay dunay mga babaye...
Si P. Irene nangita sa nagtiaw ug nakakita kang P. Salvi, nga diha naglingkod sa too sa Kondesa, nga naputi sa kaluspad ingon sa iyang serbilyeta, ug ang mga mata nanglurat, nga nagsud-ong sa mga kahibulongang mga pulong. Ang talanawon niadtong ulo nga mosulti mipakita sa iyang hunahuna.
— Unsa na, P. Salvi?, — nangutana; — nag-ila ka sa timaan sa imong higala?
Si P. Salvi wala motubag; buot unta mosulti ug wala lang makaalinggat sa iyang gihimo, namahid sa iyang agtang sa serbilyeta.
— Unsay nahitabo sa Imong Kamahalan?
— Mao gayod kini ang iyang sinulatan! — mitubag sa tingog nga mahinay, lugos gani masabot.; — mao gayod kini ang sinulatan ni Ibarra!
