366
Si P. Florentino mitan-aw ngadto sa higdaanan ug sa dako niyang kahikugang nakakita nga ang nawong sa masakiton nawala kaniya ang pamayhon nga malinawon ug mabiaybiayon. Usa ka sakit nga tinago ingon sa nakita sa nagdiyong niyang mga kilay, sa iyang panan-aw nakita ang kamapaninguhaon ug ang iyang mga ngabil ingon sa nagapahiyom sa kasakit.
— Nag-antos ba ikaw, ginoong Simoun? — nangutana nga makisusihon ang pari nga miduol.
— Diyutay, apan sulod sa makadiyot, dili na ako mag-antos! — mitubag nga naglingolingo ang iyang ulo.
Si P. Florentino nagkiyugpos sa iyang mga kamot nga nalisang, ingon sa nagtoo sa usa ka makalilisang matood.
— Unsay imong gihimo, Ginoo ko? Unsay imong nainom ug mikawhat ang iyang kamot sa mga botelya.
— Kawang lamang! Wala na kiniy kaayohan! — mitubag sa usa ka masakft nga pahiyom; — unsay buot mong akong mahimo? sa dili pa muhagtok ang ikawalo nga takna... Buhi kun patay ... mamatay oo, apan buhi, dili!
— Ginoo ko, Ginoo ko! Unsay imong gihimo?
— Mohilom ka lamang! — mitubag ang masakiton sa usa ka pangimbig; — ang nahimo nahimo na. Dili mahimo nga ako hidakpang buhi sa mga kamot kangbisan kinsa... mahi mo nga ila akong pugson pagpatug-an sa tinaguan. Ayaw la mang pagdali, ayaw lamang pagkabu-ang, kawang lamang... Paminawa ako! muabot na ang kagabhion ug dili nato pagusikan ang panahon... buot kong isulti kanimo ang akong tinagoan, buot kong ipiyal kanimo ang katapusan kong kabubot-on ... buot kong makita mo ang akong kinabuhi... Sa ka tapusan kong higayon buot kong higaanan ako sa usa ka kabug-at, buot kong iasoy ang usa ka katahap... Ikaw nga mitoo gayod kang Bathala... buot ko nga ingnon mo ako nga aduna bay usa ka Bathala!
— Apan usa ka tambal sa hilo ginoo Simoun... duna ako’y “apomorfina” ... duna ako’y “eter” ug “cloroformo”...
Ug ang pari buot na unta mangita usa ka botelya hangtud nga si Simoun, nahingawa na sa iyang gibati, misinggit:
— Kawang lamang ... kawang lamang! Ayaw na pag-usik sa panahon! Dad-on ko sa akong lubnganan ang akong tina guan!
