JIMÍN ṀÁIRE ṪAIḊG
“Cad tá ort,” arsa mise.
“Marḃoċaiḋ do ṁáṫair sinn,” arsa Daid. “Tá an ganndal mór ar na croití deiriḋ.”
“Cad do ḋeinis leis?” arsa mise.
“Cad do ḋeinis-se leis?” arsa Daid.
Ḃíos ag iarraiḋ é ċur ar Ḋaid agus ḃí Daid ag iarraiḋ é ċur orm-sa.
“Gearánfad led’ ṁáṫair ṫú, a ḃligeáird!” arsa Daid.
“B’ḟearra ḋuit éisteaċt,” arsa mise, “nó ’neósad-sa ḋi mar ġeall ar an seaċt is raol a ḃainis as fiaċa na mbeiṫíoċ.”
“Seaḋ! agus ’neósad-sa ḋi cé ṁairḃ an cat,” ar seisean.
Ar ṁ’anam, gur ḃain Daid stad asam. Ṁeasas ná raiḃ ḟios ag aonne beirṫe é. Aċ níorḃ é sin an ċuid ba ṁeasa den scéal aċ go raiḃ Mam ag éisteaċt leis a’ gcainnt go léir mar ṫáinig sí isteaċ i gan ḟios dúinn. Ċrom sí ar an mbeirt againn, a ṁic ó! agus níorḃ ḟiú trí leaṫṗingní sinn nuair a ḃí deire ráiḋte aici. Mise agus Daid boċt! is cruaiḋ an saoġal atá againn! Níor ḟan focal im’ Ḋaid aċ ḋ’éaluiġ sé leis ’dtí an t-Aifreann agus ḃíos-sa trí fiċid slat ’na ḋiaiḋ aniar an bóṫar síos agus gan focal as aonne ’gainn.
Nuair a ṫána aḃaile ón Aifreann ḃí an ganndal i n-aice na teine age Mam agus an t-anam ag teaċt arís ann. Ní ḟuair Mam amaċ riaṁ cad d’imiġ air mar nuair ṫáinig Daid aḃaile ḃí sí ag baint sásaiṁ de i dtaoḃ gur ól sé ḋá ġloine fuiscí as an mbuidéal a ḃí sa ċurpad. Duḃairt Daid, “ambaiste,” nár ól agus go raiḃ sí ag cur éiṫiġ air; aċ d’áitiṁ sí air gurḃ é a ḋ’ól é. Ní raḃadar buiḋeaċ da ċéile an ċuid eile den tráṫnóna. Ḃí truaġ agam-sa do Ḋaid; aċ, dar fia! ba ṁeasa liom me féin agus ní duḃart aon ḟocal.
32
