7.
Moksan kurəst odtsə trupkest ja vьl̦ꞩət ud̦c suv el sone: sone mile pude parovos suv.
Sahkrəꞩə cil̦ke:
— Vuazlьꞩ ton l̦ak, ꞩto uinek ton tənvert təkven koavnet, koit minəst nikie ej uinma. No ton cil̦ke, ton idꞓ jodtek pojsəst, moajnest təna ʙajas.
Moksan cil̦ke:
— Mən təst moajnse? Tən pejv l̦aj aʙer, no ruv̦t vьjem kav̦n puk lev logəguim, ja aʙer sije ej poʙrət. Mon eꞩte eft ehkan vəla vьjem kavnest ja kihꞓe olmə el̦, kiegk vulkhəlen pojas.
Eftəst parovos lьgkəst, ja pojas jodtəj olkhəƶəst mialknest, mon ni uinma em. A vəhtьne son karəl̦ nьdt odlьne, ꞩto mon pəle vuajvan ehknə oikje, tənguejka ꞓofta pinkə kasv. Pojas jofən mənə pəjel̦ kugkes mostə, kovsəndtə, n̦uamə poake el. Par vьjtənt parovozəst ja kadej maŋas, gu pəlv. Modt vьer mije poʙphənten stuel̦p aleh fonreguim, tədta l̦aj tiht, ꞩto vuaj pьelhanьnꞓ jodte evdtəs, ꞓuekas koras lij. Kues siavnen, puk komlen vьjem koavnet eft vul̦ma skamij el, modta pojma el.
Mon nьdtꞩə komlə, nagruve. A incə mon vьjte pojsəst, tənguejka pudte mon lan̦ raje, koz mene ʙədtel̦aj.
— Da, — cil̦ke Sahkrə, — ad̦t mon uina, mon viƶa em odlamp pukəj. Hiavaꞩ estaꞓ mon, a pojas,
