A poaksamus jemnen, kașt vədc el̦a nikues, kașt jemn sajest lij vuntas, mon uine noavdet kukes ꞓiaphəguim ja kaver sil̦geguim. Sinət kodꞓet verʙl̦udtən. Olmə arəv sinən kaver kəskəst ja verʙl̦ud jodtəv kukes loafkeguim, juorpləv. Kəvren sinən jenə lij puit, sij vuejev jodtə pere kugk̦ porkhanьnꞓ ja jughanьnꞓ.
3.
— Ton sarnək hiapꞩə ʙajas, jerk ja verʙl̦ud ʙajas, — cil̦ke Sahkrə, — ja mon uina ad̦t, sij lev tovsamp min pudcəj. Kukas vuaj sinəguim uite. No ton təvek sarnə mene egk nav̦t ʙajas, a olmə ʙajas. Vuejev li olmə tampe iƶa, navdeha, vidꞓe odlamp, mən mij?
— Vur̦təl̦, — cil̦ke Moksan, — tədta vial lij olkhəꞩ moajnsest. Mon lije ꞩur lanest ja uine, koht kiedik ꞓuhkə mil̦te juode olmə. Son ej vьgkma nikie: ni pienə, ni hiavaꞩ, ni jerk, ni verʙl̦ud. Son idꞓ iƶes vьgə. Son arə kəld al̦n, pejma kuht ꞩur jorup kuel̦c. Təita kul̦cət kodꞓet kol̦osət. Kol̦osa vьgken son əvdtəs nьdt odlьne, ꞩto ton viʒnele egk estꞓe təna arəj olmə.
Mogka kəld kuvten kol̦osən kodꞓət velosipet.
Ꞓofta odlьne ꞓuonəv kol̦osa, nьdt, ꞩto sinə mil̦t ele uine cal̦meguim. Ja puk vьjem kav̦n, koit mon
