107
TAḊG O CAṪÁIN AGUS AN CORPÁN.
Do ḃí buaċaill óg gasta láidir ann, aon uair aṁáin, i ’g-condaé Liaḋdruim, mac feilmeóra saiḋḃir, agus buḋ ḃuaċail sgiaṁaċ misneaṁail é.
Bhí a lán airgid ag a aṫair agus níor spáráil sé air a ṁac é. Mar sin nuair d’ḟás an t-ógánaċ suas, b’ḟearr leis go mór spórt ’ná obair, agus mar naċ raiḃ aon ċlann eile ag a aṫair do ḃí an oiread gráḋ aige air an mbuaċaill seo gur leig sé ḋó rud air biṫ buḋ ṁaiṫ leis ḋeunaṁ. Bhí sé an ċaiṫteaċ, agus sgapaḋ se airgiod óir mar sgapfaḋ duine eile an t-airgiod geal. B’anaṁ ḃí sé le fáġail annsa’ mbaile, aċt dá m-beiḋeaḋ aonaċ no cruinniuġaḋ no margaḋ i ḃfoigse deiċ míle ḋó, is ann do ḃí tu láin-ċinnte a ḟáġail. Agus b’an aṁ ċaiṫ sé an oiḋċe i dteaċ a aṫar, aċt ḃiḋeaḋ sé i g-cóṁnuiḋe amuiġ ag “rugaireaċt“ no ag “árnán” o ṫeaċ go teaċ annsan oiḋċe.
Bhí sé ansgiaṁaċ agus ni raiḃ cailín annsa’ dtír naċ raiḃ i ngráḋ leis. Mar
