Jump to content

Page:Mga Binalaybay V.3.pdf/130

From Wikisource
This page has been validated.


122
Tungod sa dakong’ Diwa sang mga
kristuhanon.

EUSTAQUIO. Apang ano ’ya kuno?

TITO. Luyag ’ya ako buyukon.

Nga ang bastos nga Jove kuno makagagahum
Kag dili kuno maisip mga diwang’
maawaon.
Ina akon ginsikway, kag iya ako ginpahog
Nga ako pagapatyon. Hinulat kong’ nalipay;
Apang mapatay ako nga di mo mahakos,
Nga di sa imo mahalad pagtingang’
katapusan.
Karon di na maglain ang akon kapalaran,
Kay sa imo malulo nga mga pangamuyo
Ang Dios sa akon mahatag padyang’
mahimayaon.

EUSTAQUIO. Si Jesus di magtugot nga ako mahamulag

Sa imong’ di mahakos, Tito ko nga mahal.
Wala na sia’y ginpangkot? Anak, sa
katapusan,
Ni Adriano binaya;an kang’ malinong, wa’y
halit?

TITO. Amay kong’ nalulotan, sa akon nga

pagbanta
Ikaw gapalibog kag ang buot mo naglain.
Nahangaw-an kong’ akon mga sala
magsablag
Sa akon pagsulod sa duog nga balaan
Diin nagapuyo kalipay nga langitnon
Diin di mabatyagan sawi nga balatyagon. . .

EUSTAQUIO. Ayaw ka magkahadlok; sa kay Jesus ihalad

Kabuhing’ malipayon, kag ang putli mong’
dughan
Tungod sa amay mo lamang nga masubo
gahinulsol.

TITO. Nga batunon sang Diwa ang bin ata kong’

halad...
A! Amay ko, ngaa man, guya mo masulub-on
Gailig sa mga pisngi mo masubo nga luha?
Nagsaksi ang mataas nga mga kalangitan
Nga ako pumakita sing tuman nga kaisog
Sa atubangan ni Adriano.