sgaramair le chéile ar an áit sin. Ní fheaca riamh ó shin é beó ná marbh.
Ní raibh sé ach tamall beag roim lá nuair a shroiseas an baile. Bhí muíntir an tíghe ’n-a gcodla, nídh nár bh’ iongnadh. Do fágadh biadh agus deoch am’ chóir-se i n-aice na teine. D’itheas an biadh agus d’ólas an deoch. Ansan dúbhart mo phaidireacha agus chuas a chodla. Ní baoghal ná gur chodlas go sámh.
Eidirfhaisneis iseadh an méid sin cainte atá ráidhte i dtaobh na cuarda san a thugas go “Mangartain an aeir aoibhinn,” mar adúbhairt an file. An “Leitir ná léightear” fé ndeara dhom cuimhneamh ar an gcuaird sin. Do chuas suas aon uair amháin eile go mullach na Mangartan, tamall maith i ndiaigh an lae sin, ach ní raibh an lá chómh breagh ná an spéir chómh glan, agus bhí daoine lem’ chois, agus níor fhéach an radharc chómh h-áluinn i n-aon chor, ná chómh h-oirdheirc, ná chómh h-uasal, agus bhí sé an chéad lá úd a chonac é. Is dócha gur lá mar an lá san a bhí ag an bhfile thuas air nuair a thug sé “Mangarta an aeir aoibhinn” ar an gcnuc. D’airigheas féin “Mangarta an Cheóigh,” ’á thabhairt ar an gcnuc gcéadna i n-abhrán eile. Is eagal liom gur minicíghe go mór a bhíon an cnuc ’n-a “Mhangartain cheóigh,” ’ná mar a bhíon sé ’n-a “Mhangartain aeir aoibhinn.”
