sa iyang masadya nga kinataw-an daw mapala ang atong dautang hunahuna batok kaniya ug hangtud mapasaylo ta ang pagpabuas-as niya sa iyang mga till nga wala midyasi ug mga bitiis
nga balhibuon, nga, kon ipasundayag pa sa taboan sa Kiyapo, hisapian unta ni Mendieta.
Usa sa nahitipon niadtong pundoka, diyutay siya nga pagkatawo, maitum ang bungot, adunay ilong nga, tungud sa gidakon, makaingon kita nga daw dili iya; ang usa, batan-on nga bulagaw ug buhok, daw bag-o pang nahidunggb; kining tawhana maoy gikalantugi pag-ayo ni pari Damaso.
Ang pari nagkanayon:
—Makitii da nimo: ¡dangtan ka na ngani dinhig pila ka bulan, makatuo ka gayud sa akong giingon kanimo nga lain ang pagmando didto sa Madrid ug lain usab ang pagpuyo dinhi sa Pilipinas!
—Apan . . .
—Ako, pananglitan, —midali pagsakgaw si pari Damaso sa hataas nga tingog aron ang iyang kasulti dili makapadayon — ako nga nakapuyo nag kaluhaan ug tuld ka tuig dinhi, nasayud kaayo mahitungud niining butanga. Angay mo hibaloan nga sukad sa akong pag-abut dinhi didto ako magpuyo sa usa ka lungsod nga diyutay, apan ang iyang mga molupyb mahigugmaon kaayo sa pag-uma sa yuta. Wala pa ako kaayo makasabut sa tinagalog, apan nagpakumpisal na ako sa mga babaye ug nagkasabut na kami. Labihan ang ilang paghigugma kanakb nga sa tapus ang tu!o ka tuig, diha nga ibalhin na ak6 sa usa ka dakung lungsod nga namatyan sa iyang kura nga Indio1, silang tanan nanghilak, gidad-an akog daghan kaayong mga gasa ug gihatud pag musika.
—Apan kana nagpaila lamang . . .
—¡Hulat una, hulat! ¡Patibawasa ako! . . . Ang nahipuli kanako wala magdugay, ug sa pagpahawa na niya didto, labi pang gihilakan ug labi pang gihinugon, ngani kadto makusog pang mamunal kay kanakb ug ang mga balayranan sa simbahan iyang gipausbawan labaw sa katunga.
—Apan tugoti ako . . .
(1) Indio — Mao ang gingalan Kanhi sa mga katsila kanatong mga Pilipinhon, agig pagtamay. — P. sa Taghubad.
