Giitsa ni Ibarra ang mga dadós ug sumala sa ilang isip gipangita nila ang panid ug laray sa basahon.
—“jAng mga damgo, damgo lamang gayud!” gibasa ni Albino.
Si Ibarra mikuha sa hatud-kawat nga iyang gitipigan, gibuksau niya kini ug sa tingog nga nagakurog sa kalipay, miingon:
—Niining higayona, ang inyong basahon nagabakak. jBasaha ninyo! —Proyecto ecuela aprobado, pleito entenciado a u favor.² —¿Unsa may kahulogan niini? —gipangutana siya. —¿Wala ba kamo moingon ganina nga gasahan ang makaangkon sa labing maayong tubag? —nangutana ang batan-on nga nagakurog ang tingog sa kalipay, samtang gipikas niya paghinay ang papel nga gisulatan sa hatud-kawat.
—¡Oo, oo!
Nan, kini maoy akong gasa —matud niya, ug gilayon gihatag kang Maria Clara ang katunga; —sa lungsod magatukod ako usa ka tulonghaan alang sa mga bata nga babaye ug lalaki: ¡kining tulonghaana maoy akong gasa!
—Ug kanang piraso nga nahibilin, dunsa may kahulogan?
—¡Kini igasa ko sa nakaangkon sa labing mangil-ad nga tubag!
—¡Ako, Maakb diay kana —misinggit si Sinang.
—Ug kini, dunsa may kahulogan?
Apan ang malipayon nga batan-on didto na sa layo ug mitibawas na pagdula sa ajedrez nga iyang gibiyaan. Si pari Salvi miduol nga daw wala lamang makamatngon sa masadyang alirong sa mga batan-on. Si Maria Clara namahid sa iyang mga mata nga nagahilak sa kalipay.
Sa paghiduol sa pari, naundang ang katawa ug nahilum ang mga sulti-sulti. Ang kura mitan-aw sa mga batan-on ug wala makatultol pagsulti bisan usa ka pulong; ang mga batan-on nanagpaabut nga siya mouna pagsulti ug wala sila managtingog. —¿Unsa kini? —nangutana sa nadugay na ang pari; gikuha niya ang diyutayng basahon ug giutingkay ang iyang mga dahon.
(1) — Hunahuna pagtukod tulonghaan giuyonan. buroka imong nadaug aumala sa hukom nga gipakanaug.
