Ang duruha nagpig-itay sa mga kamot sa dakun:eg kahinangop.
Samtang ang nanag-alirong didto nangalipay tungud niining panag-uli sa maayong kabubut-on ni Ibarra ug ni Kapitan Basilio, panag-uli nga nakatapus niadtong hataas buroka nga nakahasol na kaayo sa luyog-luyo, ang kalit nga paghitungha sa upat ka sibil ug usa ka sarhinto nga nanagpas-an ug pusil nga tinauran ug mga bayonita, nakatugaw sa kalipay ug nakapaturok sa kalisang sa alirong sa mga babaye. —¡Walay maglihok! —misinggit ang sarhinto. —¡Luthangon ang molihok!
Bisan pa niining binastus nga paisug-isug sa sarhinto, si Ibarra mitindog ug miduol kaniya. —¿Unsay tuyo mo? —nangutana.
—Nga karon-karon dayon ihatag mo kanamb ang usa ka kriminal nga ginganlan si Elias, nga maoy namiloto sa inyong sakayan ganina sa buntag —mitubag ang sarhinto sa tingog nga nagpail a nga iyang gihadlok si Ibarra.
—¿Usa ka kriminal? ¿Ang piloto?... ¡Dagway nasayop ka! —mitubag si Ibarra. —Wala, ginoo; kanang Elias karong bag-o- gisumbong nga mipasipala pagdapat sa iyang kamot batok sa usa ka pari . . .
—¡Ah! ¿Ug kanang tawhana mao ang piloto?
—Oo, mao, sumala sa gitaho kanamb, Ikaw, ginoo Ibarra, modawat sa imong mga pangilin mga tawo nga mangil-ad ug dungog.
Ang sarhinto gitutokan pagtan-aw ni Ibarra gikan sa till hangtud ulo, ug ang batan-on mitubag ng matamayon uyamut: —¡Wala akoy katungdanan sa pagpahibalo kanimo sa akong pagabuhaton! Sa among mga pangilin abiabihon ang tanan, ug ikaw usab, kon mianhi pa kaganina, makakaon, upod unta sama sa imong Alferez, kinsa, duha pa lamang ka taknà karon, mitipon dinhi kanamb.
Ug sa pagkahumag sulti niini, si Ibarra mitalikod sa sarhinto.
Kini nagpamahit sa iyang bungot ug sa pagtan-aw niya nga daw wala man makadahan ang iyang paarat, misugb sa iyang mga sundalo ng lukpon ug hiling-hiling ang mga kasuokan ug
