ngan ba kaha ako nila sa kinasingkasing paghinabang aron mouswag
ug mahingpit ang pagpanudlb sa mga batik nga mao unya
ang molungi sa mga bahandi sa atong lungsod sa kamot sa mga
pan? Dili ba kaha sila magminaut ug moingon nga makighigala ug
motabang, silabon diay unya, sa tagb, sa kangitngitan,
awayon, hab-onan ug kitngan ako aron mapukan pagdali kay
sa atubangon ako nila pag-asdang? ¡Kon subayon ta ang mga
hitabo nga imong giasoy ug gituhoan, katahapan nga kanang
tanan mahimo!
Ang tigulang mihilum ug wala makatultol dayon sa iyang itubag. Mihinuktok makadiydt ug unya miingon:
—Kon kana mahitabo ugaling, kon ang imong gihunahunang buhaton mapakyas gayud, makapahimuot na kanimo ang pagpalandong nga imong gipaninguha ug gipanlimbasugan kutob sa nahimo, ug kapin pa niana, aduna gihapon kitay bunga nga makuha: makahatag kita maayong sulundon, nagatisok kita ug binhi nga sa human molundok ang unos kaha mogitib, motubb ug mamunga aron dill mapuo ang kaliwat ug masunod unya sa mga anak sa magbabaul kon kini mamatay na. Ang sulundon nga atong ibilin makasibut sa uban nga dili mangahas pagsugod.
Gipalandong ni Ibarra kining tanang mga katarungan nga gipahayag sa tigulang, nakaila siya sa iyang kahimtang ug nakasabut nga, bisan si pilosopo Tasyo hagip-ot kaayo ug hunlihuna bahin niining butanga, may katarungan gayud.
—¡Tuhoan ko ikaw!—miingon si Ibarra, ug gipig-it ang kamot sa tigulang.—Wala makawang ang akong tinguha sa pagpakakaplag ug maayong tambag. Karon dayon moadto ako sa kura ug sa walay lipodlipod pahayagan ko siya sa akong tinguha. Kon hunahunaon usab pag-ayo, kanang paria wala man intawon maghilabut kanako ug tingali maayo siyag gawi, kay dili mahimo nga ang tanan mahisama na sa kaaway sa akong amahan. Hangyuon ko usab siya nga maluoy nianang alaut nga babayeng buang ug sa iyang mga anak: ¡molaum ako kang Bathala ug sa mga tawo!
Nanamilit siya sa tigulang, ug, human moangkas na iyang kabayb, mipauli.
