lag ug ka walay pagpugong sa mga kailibgon nga midagsang
karong mga adlawa! ¡Daan pa gayud ako, aah!”
Ug mahitungud mini mipadayon siya pagsulti sulod sa tunga sa takna. Ang Alkalde mihagok na, si Maria Clara nagdukaduka ang alaut wala na makapugong sa katulog nga nagayudyod sa iyang tabon-tabon, sanglit wala na may nahibilin nga kuwadro kun larawan nga wala niya ayoha pagtutok, ni laing butang takus unta makalingaw kaniya. Kang Ibarra wala na makaunsa ang mga pulong ug mga pasumbingay sa pari; karon naghunahuna na siya sa usa ka balayng diyutay nga adto itarok sa kinatumyan sa usa ka bukid, ug nakita niya si Maria Clara didto sa ilang tanaman. ¡Nga sa kawalogan managkamang ang mga tawo sa ilang rnga lungsod nga alaut!
Kaduha na ipatiling-tiling ni pari Salvi ang kampanilya, apan kini nakasugnod hinuon sa kalayo: si pari Damaso gahian kaayog ulo ug gitaas ang iyang wali. Si pari Sibyla nagpangitlib sa iyang ngabil ug kadaghan na niya ayoha ang iyang antiyohos nga cristal de roca tinaud ug bayanan nga bulawan: si pari Manuel Martin mao day bugtong namati nga daw nahimuot kay daw nagsamot man ug pahiyum.
Sa katapusan, ang pari gikapuyan na ug nanaug sa walihanan.
Ang tanan nangluhod aron pagpapasalamat kang BathalL Ang Alkalde nanglugod sa iyang mga mata, gituy-od ang pikas niyang bukton sama sa nanghuyatid, ug unya nanghuy-ab ug daku.
Gipadayon ang misa.
Diha nga si Balbino ug si Chananay miawit na sa Incarnatus et, and tanan nangluhod ug ang mga pari iyahay ug duko sa ilang ulo, usa ka tawo miduol kang Ibarra ug mihunghong pag-ingon: ‘Inigpanalangin unya sa unang bato sa tulonghaan, ayaw pagpalayo sa kura, ayaw paglusad sa gahong ug ayaw pagpatungod sa bato nga itunlod, kay ¡peligro kaayo ang imong kinabuhi!”
Nakita ni Ibarra si Elias, kinsa, sa pagkahumag sulti niini,
misuot sa daghang tawo.
