Salvi da maoy wala mahaglihok sa dapit nga ilang gibarogan,
nangaluspad ug walay tingog.
Diha nga ang mga abog hapit na mangahanaw, nakita si Ibarra nga nagatindog, gitaliwali sa mga damba nga kahoy ug kawayan, mga pisi. taliwala sa kahoy nga malingin ug sa bato nga sinapsapan nga sa pagkahulog natay-og ug napigsat ang tanan nga iyang hiantogan. Ang batan-on nagabitbit gihapon sa igsasandok ug nagatan-aw punb sa kalisang sa lawas nga patay sa usa ka tawo nga nahimuntog sa iyang tiilan hapit hitabonan sa mga dambii nga kahoy.
—¡Wala ikaw mamatay?—<!Buhi pa ba ikaw?—jSulti, sulti tungud kang Bathala!— nagkanayon ang pipila ka mga kagawad nga nangalisang ug nahingawa sa batan-on.
—¡Katingalahan! ¡Katingalahan!— naninggit ang pipila ka buok. —¡Umari kamo ug hawani ninyo ang lawas nga patay niining alaut! — matud ni Ibarra nga daw gialimukawan.
Sa pagkabati sa iyang tingog, si Maria Clara daw nawad-an sa umoy, gikuyapan ug napukan sa mga bukton sa iyang mga higala.
Naghari ang dakung kaguliyang: ang tanan nanagdungan pagsulti, nagwaldas-waldas sa kamut, nanghidangga-dangga, nanglusad sa lungag, nanaka sa itaas; sa usa ka pulong, ang tanan nangalibug ug nangalisang.
—¿Kinsa kanang namatay? <!Buhi pa ba?— nangutana ang Alferez.
Nasusi nga ang namatay mao ang tawong madalag ug panit nga ganina nagabarug tupad sa kahoyng malingin. —¡lsumbong ang maetro de obra! — mao ang unang gipamulong sa Alkalde.
Gihiling ang minatay, gitapin-an sa dughan, apan ang iyang kasingkasing wala na magkub^kuba. Hibunalan siya sa ulo ug ang dugb nagasugwak sa iyang ilong, baba ug mga dalunggan. Sa iyang liog may mga lagum kahibulongan: upat ka halawom nga lupyak sa pikas ug usa ka dakli-dakfl sa luyo daw makapatuo nga gituok sa duha ka kamut sa usa ka tawong kusganon.
Sa dakung kadasig ang mga pari mipahalipay sa batan-on
