Diha nga si Ibarra hapit na mahumag ilis, usa ka suluguon mipahibalo nga may usa ka bukidnon nga nangutana kaniy^.
Gibanabana sa batan-on nga maoy usa sa iyang mga sinuholan, busa ang binatonan iyang gisugb nga kadtong tawo pahulaton didto sa iyang buhatan kun lawak-tulon-anan, nga mao usab ang iyang gibutangan sa iyang mga basahdn ug gihimong laboratorio quimico.
Apan sa dakung kahibulong gikasugat niya ang maugdang ug kahibulongang panagway ni Elias.
—Giluwas nimo ang akong kinabuhi — misulti kini sa tinagalog, nakasabut sa lihok ni Ibarra; —wala mahingpit ang pagbayad ko sa akong utang kanimb ug dili kinahanglan nga imo akong pasalamatan, hinonoa mianhi ako aron pagpangayo kanimo usa ka utang-kabubut-on . . .
—Sulu lamang! —mitubag ang batan-on sa maong pinulongan nahibulong sa kaugdang niadtong magbabaul.
Si Elias mitutok makadiyot sa mga mata ni Ibarra ug unya miingon:
—Kon ang katarungan sa mga tawo buut mangitag katinawan niining katingalahan hitabb, hangyuon ko ikaw nga dili mo isugilon kang bisan kinsa kadtong mga pulong gihunghong ko kanimo didtb sa simbahan.
—Ayaw lamang katahap —mitubag ang batan-on nga daw nahimangod; —nahibalo ako nga ikaw ginagukod ug ginapangita, apan ako dili tawong tigsumbong.
—Oh, dili, dili tungud kanako! —mitubag nga mapahitason si Elias; -ang gipanagan-an ko mao ikaw: ako walay kahadlokan sa mga tawo.
Ang katingala ni Ibarra midugang: ang sinultihan niadtong batan-on, nga kanhi piloto, bag-o alang kaniya ug daw
