Wala magtagad kang bisan kinsa, si pari Damaso mipadayugdog ngadto sa higdaanan sa masakiton, ug human niya kini guniti sa kamut, sa dili ikag-asoy nga kalumo, iyang gisultihan:
—Maria!... Maria, anak ko, ikaw dili mamatay! Ug milugmaw ang iyang luha. Mibuka ang mga mata ni Maria ug mitan-aw sa pari nga nahibulong.
Sa nanagpakaila sa paring pransiskano walay usang nagpalandong nga siya nagahupot diay niadtong malumo nga pagbati; sa ilalum niadtong baol ug bastus nga panagway walay mituo nga aduna diay usa ka kasingkasing.
Si Pari Damaso wala na makapadayon ug mibulag sa higdaanan sa masakiton, nagahilak sama sa usa ka bata. Miadto siya sa kayda aron pagtagbaw sa iyang kasakit, ilalum sa pinalanggang mga bagon nga nangaput sa tamboanan ni Maria Clara.
—Labihan nga paghigugma niya sa iyang inanak sa bunyag!— pulong pa sa hunahuna sa tanan.
Si pari Salvi nagasud-ong kang pari Damaso, wala maglihok ug nagpakahilum, nagaitlib ug diyutay sa iyang ngabil.
Sa nahupay nag diyutay ang kasakit ni pari Damaso, gipaila kaniya ni Donya Victorina ang batan-ong Linares kinsa miduol sa pari sa dakung pagtahud.
Walay tingog, si pari Damaso misud-ong sa batan-on sukad sa tiil hangtud sa ulo, gidawat niya ang sulat nga gitunol sa maong batan-on ug gibasa nga daw wala lamang makasabut, kay nangutana man pag-ingon:
—Kinsa man ikaw? —Si Alfonso Linares, ang inanak sa bunyag sa imong bayaw... mitubag nga nagkonokono ang batan-on.
