Si Társilo wala motubag, apan mipasigpat sa iyang luyo daw adunay tawo nga gipangita.
—Atua siya didto nakigsulti kang Pedro — miingon si Bru- no; —gihatagan niyag salapi, kadaghang salapi!
Tuod man, si Lucas nagaihap ug salapi nga gisawod sa ka- mut sa bana ni Sisa. Naghunghongay una sila rnakadiyot ug unya nanagbulag nga daw nanghimuót.
—Dagway si Pedro gisabut niya: kaná kanáng tawhana ma- oy tinuod nga buut ug bagis! —matud ni Bruno nga nanghu- paw.
Si Társilo nagmasulob-on gihapon ug naghinuktok; sa bukton sa iyang sinina gipahiran niya ang singot nga midaligdig sa iyang agtang.
—Tarsilo —matud ni Bruno—, ako mouban na gayud kang Lucas kon ugaling dili ikaw; ang regla naglakaw, ang kanawa- yon maoy makadaug ug dili nato angay usikan ang higayon. Mopusta gayud ako sa sunod nga soltada; unsa may kalainan? Sa ingon niana makapanimalus kita sa kamatayon sa atong amahan.
—Hulat una! —matud ni Tarsilo nga mitutok pagtan-aw sa iyang igsuon — silang duha nangaluspad—; may katarungan ka, mokuyog ako kanimo: panimaslan ta ang atong amahan.
Apan mihunong siya ug namahid sa singot.
—Unsa may nakahawid kanimo? —nangutana si Bruno nga naglagot na.
—Nasayud ba ikaw unsang soltadaha ang mosunod? Maayo ba kaha?
—Maayo mo lamang! Wala ka ba makabati? Ang bakiking bulit ni Kapitan Basilio batok sa kanawayon ni Kapitan Tiyago. Sumala sa regla, ang kanawayon maoy makabuno.
—Ah, ang kanawayon diay? Ako usab mopusta unta nia na... apan susihon ta una pag-ayo.
Si Bruno naglagot, apan mikuyog sa iyang igsuon ug kini mitan-aw pag-ayo sa manok, gihiling niya, mihinuktok ug nangu- tana: ang alaut nagduhaduha intawon; si Bruno naminti sa kalagot ug mitan-aw sa iyang igsuon
—Wala mo ba ugod makita kanang halapad nga himbis nga
— 396 —
